30.9.08

@*^%$##@ τα υπουργεία τους - συνέχεια.

Στην ανάρτηση με θέμα @*^%$##@ τα υπουργεία τουςΟ Β. Κλαμιώτης μου είπε:

θα δώσεις φωτ. του Ε1 και θα κάνεις ΥΔηλ. ότι θα το υποβάλεις με την παραλαβή απο το ΚΕΠΥΟ έτσι έκανα και εγώ και πήρα πινακίδες


Πάω λοιπόν όλο χαρα με το Ε1 και την συμπληρωματική δήλωση που έκανα 2 ημέρες μετά για να υποβάλω την αίτηση για άδεια κυκλοφορίας.

Κοιτάξτε την παρακάτω φωτογραφία ...




Σε καμία περίπτωση δεν γίνονται δεκτές οι συμπληρωματικές δηλώσεις.
Και γιατί παρακαλώ; Η συμπληρωματική δήλωση δεν με καθιστά το ίδιο υπόχρεο στην εφορία όπως και η αρχική;
Ποια η λογική της μή αποδοχής της;
Και έτσι περιμένω να βγεί το εκκαθαριστικό του 2007 οικον. 2008 για να βγάλω πινακίδες. Εν τω μεταξύ το ΚΕΠΥΟ πάει με το πάσο του ...

29.9.08

Ασωπός: Γιατί μας Σκοτώνουν;

*
Δεκαπέντε χρόνια το φώναζαν οι κάτοικοι, πριν απο πέντε μήνες το παραδέχθηκε η Πολιτεία.
*
Η μόλυνση του Ασωπού με εξασθενές χρώμιο απο τα λύματα που ρίχνουν ανεξέλεγκτα οι βιομηχανίες των Οινοφύτων έχει επεκταθεί μέσω του υδροφόρου ορίζοντα απο τα Οινόφυτα ως τη Θήβα, και απο την Αυλίδα ως τον Ωρωπό.
*
Από τη δεκαετία του 1960 άρχισαν να στήνουν τη «φάμπρικα» οι βιομηχανίες στην περιοχή των Οινοφύτων και του Σχηματαρίου.
*
Κάποτε ο Ασωπός που πηγάζει από τον Κιθαιρώνα και καταλήγει στον Ευβοϊκό, έφερνε καθαρό νερό για όλους τους κατοίκους και τους αγρότες.
*
Το 1969 υπογράφεται το Προεδρικό Διάταγμα από τη Δικτατορία και δίνει το δικαίωμα στις βιομηχανίες να διοχετεύουν τα απόβλητά τους στο ποτάμι.
*
Το νερό γεμίζει με δηλητήρια. Από νερό γίνεται ΤΡΟΜΟΝΕΡΟ. Βαρέα μέταλλα, κάδμιο, χρώμιο, μόλυβδος και το χειρότερο από όλα εξασθενές χρώμιο
*
Σε πέντε ολόκληρους δήμους εξελίσσεται μια αληθινή τραγωδία χωρίς να γίνεται ΤΙΠΟΤΑ...Στην ουσία,

Στις βρύσες τρέχει ακόμη μολυσμένο νερό.

Οι βιομηχανίες συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τις ίδιες οδούς ρίψης αποβλήτων.

Ο Ασωπός παραμένει βούρκος!!




Ζητάμε απο την Πολιτεία:

1. Να εφαρμόζουν οι βιομηχανίες τη νομοθεσία και να στέλνουν στον Ασωπό μόνο επεξεργασμένα απόβλητα.
2. Να κλείσουν όλες οι παράνομες συνδέσεις και οι αγωγοί.
3.
Να εφαρμόζεται η νομοθεσία για την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζομένων.
4.
Να πληρώσουν τα πρόστιμα που τους έχει επιβληθεί από ΥΠΕΧΩΔΕ, Περιφέρειας και Νομαρχία.
5.
Να συνεχίσουν να δίνονται στη δημοσιότητα τα ονόματα των επιχειρήσεων που ρυπαίνουν τον Ασωπό.
6.
Να ξεκινήσουν οι έρευνες για τις επιπτώσεις του χρωμίου στις αγροτικές καλλιέργειες και τα παραγόμενα τρόφιμα στην περιοχ
7.
Να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις και επιδημιολογική έρευνα στους επι χρόνια καταναλωτές ρυπασμένου με εξασθενές χρώμιο νερού.

Πάρτε μέρος, και αφήστε ένα δικό σας μήνυμα εδώ

Και εδώ


Ιστοσελίδα Blog για τον Ασωπό




Κατά τα άλλα, ... ο κοσμάκης γνωρίζει μόνον την προπαγάνδα που γίνεται σε βάρος των κυνηγών. Αντί δηλαδή να τα βάλουν με τα οικονομικά συμφέροντα, τα βάζουν με εμάς τους κυνηγούς. Έτσι σκοτώνουν τις ενοχές τους, αφού κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, οτι δήθεν κάτι έκαναν για την προάσπιση του οικοσυστήματος και του περιβάλλοντος. Κατηγορούν τους κυνηγούς και εξοφλούν το χρέος τους.

28.9.08

Δικαιώματα … μελισσοκόμων.

Έχω την εντύπωση ότι έχει παρερμηνευθεί η λέξη δικαίωμα και έχει αλλάξει η έννοιά της.
Πάω να βγάλω μια φωτογραφία στην λίμνη Υλίκη όπου το νερό έχει λιγοστέψει, για να γράψω εδώ ένα θεματάκι για την λειψυδρία.



Ξαφνικά βρίσκομαι σε ένα όμορφο μέρος και σκέφτηκα ότι προσφέρεται για ξεχειμώνιασμα μελισσοκομείου. Υπάρχει κοντά νερό, είναι φυλαγμένο από τον βοριά και έχει εύκολη πρόσβαση.



Όμως λίγο πιό πέρα … τσούπ δυό παλιοκυψέλες ως "σημάδια".




Ή μήπως ήταν παρατημένες;




Που να ξέρω;

Αυτή η νοοτροπία με έχει εκνευρίσει.
Ο κάθε μελισσοκόμος νομίζει πως έχει το δικαίωμα να "πιάνει" μέρη.
Αφήνει κάπου μια σάπια παλιά κυψέλη και έτσι κανένας άλλος δεν έχει δικαίωμα να βάλει εκεί τα δικά του.

Φέτος πήρα τις πρώτες μου κυψέλες και δεν είχα που να τις βάλω. Όπου έβρισκα κάποιο κατάλληλο απάγκιο μέρος κάποιος είχε παρατήσει εκεί άδειες παλιές κυψέλες. Το αστείο είναι ότι ακόμα κανείς δεν έβαλε εκεί μελίσσια, ούτε αυτός που είχε σημαδέψει το μέρος.

Αν λοιπόν του χρόνου βάλω τις δικές μου, αυτός θα έχει την απαίτηση να τις βγάλω από εκεί;

Μπορώ να διώξω κάποιον από την παραλία γιατί ξαπλώνει εκεί που πέρυσι ξάπλωνα εγώ;

Μπορώ να διώξω κάποιον γιατί ψαρεύει εκεί που πέρυσι ψάρευα εγώ;

Μπορώ να διώξω κάποιον γιατί παρκάρισε εκεί που παρκάρω εγώ;

Μπορώ να διώξω κάποιον γιατί κυνηγάει εκεί που πέρυσι κυνηγούσα εγώ;
… ο κατάλογος είναι ατελείωτος….

Ο δημόσιος χώρος κύριοι ανήκει σε όλους και είναι αυτό που λέμε "όποιος προλάβει".

Δηλαδή μπορεί κάποιος να σημαδέψει 20 μέρη, και να πάει τα μελίσσια του μόνον σε ένα από αυτά, όποιο του κάνει κέφι, και τα υπόλοιπα 19 μέρη να μείνουν ανεκμετάλλευτα;
Και αν κάποιος το κάνει αυτό από κακοήθεια; Έτσι για να μην έχει κανέναν άλλον μελισσοκόμο σε απόσταση 5 χλμ;

Μια φορά πήγαινα στην Τήνο, και στο καράβι όλοι κάνανε βόλτες αλλά είχαν πιάσει από μια καρέκλα αφήνοντας απάνω της κάτι. Πχ ένα σακάκι, μια τσάντα, μια εφημερίδα, ή και τίποτα, απλά ο άλλος σου έλεγε με βλοσυρό ύφος και μακρόσυρτη φωνή: "Πιασμένηηηηηη".

Πιασμένη είναι η καρέκλα που πιάνει ο κώλος σου και μόνον αυτή, του είπα. Έτσι και σηκώθηκες από την καρέκλα, τότε μπορεί να καθίσει κάποιος άλλος ταλαίπωρος. Άλλωστε και αυτός πλήρωσε το ίδιο εισιτήριο με εσένα.

Δηλαδή θέλει να είναι όρθιος και να κάνει περατζάδα στο καράβι, αλλά και να υπάρχει καβάτζα μια καρέκλα, μήπως και θελήσει να καθίσει. Εσύ να μην καθίσεις λίγο να ξεκουραστείς, για να μην του πάρεις την καβάτζα.

Έτσι και στην μελισσοκομία, κάποιοι έχουν παρεξηγήσει την έννοια της "δημόσιας Γής" και νομίζουν πως έχουν δικαιώματα … πως μπορούν να την "πιάσουν".

Άλλωστε και οι καταπατήσεις κάπως έτσι δεν έχουν γίνει;
Στα νησιά, ακόμα και τα βουνά και οι γκρεμοί είναι ιδιοκτησίες … και γιατί;
Γιατί εδώ –σου λέει- βόσκαγε ο παππούς του παππού μου τα γίδια του.
Τι του λές τώρα;
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα…

Οι Σκούρκοι (Σερσένια).

Αφού λοιπόν μια δυνατή βροχή μου χάλασε το κυνήγι, μάζεψα τα σκυλιά μου, και περίμενα στο αυτοκίνητο. Η μπόρα σταμάτησε γρήγορα, αλλά οι ντοροί (τα ίχνη) είχαν ξεπλυθεί και χαθεί. Αποφάσισα λοιπόν να δω λίγο τα μελισσάκια μου που βρίσκονταν εκεί.

Πηγαίνοντας στην πρώτη κυψέλη αντίκρισα το παρακάτω θέαμα και ανατρίχιασα.
Μια μέλισσα κομμένη στην μέση ήταν ακόμα ζωντανή.


Αμέσως κατάλαβα ότι τα μελίσσια μου δέχονταν επιθέσεις από σκούρκους (σερσένια).

Άνοιξα την κυψέλη και μέσα στον εσωτερικό μικρό τροφοδότη που είχα κρυσταλλική ζάχαρη είδα ένα σωρό πτώματα. Διαμελισμένες μέλισσες, κεφάλια, ποδαράκια, διάφορα κομμάτια … Κοιτάξτε τις φωτογραφίες.





Μετά σήκωσα τον τροφοδότη και νάτο το κόκκινο-κίτρινο πτερωτό τέρας. Είχε αρπάξει μια μέλισσα και προσπαθούσε να την ξεκάνει. Του ρίχνω μια με το ξέστρο αλλά αστόχησα, και έπεσε μέσα από τα πλαίσια στον πυθμένα της κυψέλης κοντά στην είσοδο. Εκεί τον περιέλαβαν οι υπόλοιπες μέλισσες φρουροί.
Δείτε το παρακάτω βίντεο.


Μετά με το ξέστρο τον έβγαλα έξω. Οι μέλισσες άρχισαν σιγά σιγά να τον παρατάνε και να επιστρέφουν στην φωλιά τους. Τελικά ο μάγκας την κοπάνησε.


Ανοίγω την επόμενη, και να άλλος ένας. Αυτή την φορά δεν αστόχησα και τον τραυμάτισα.


Δείτε στο παρακάτω βίντεο τις δαγκάνες του. Με αυτές κόβει τις μελισσούλες στην μέση.


Έχω κατά νού μια παγίδα για σκούρκους. Μόλις την κατασκευάσω (μέσα στην εβδομάδα) θα σας δείξω φωτογραφίες.

Η κακαράντζα ... μέρος Α'

Εχθές Σάββατο ήταν η πρώτη ημέρα που κατάφερα εφέτος να πάω για κυνήγι. Πάω λοιπόν σε ένα μέρος κοντά στα μελίσσια μου, που γνώριζα ότι έχει λαγό. Πώς το γνώριζα όμως;

Ο λαγός γυρίζει όλο το βράδυ και ψάχνει για βοσκή. Εκεί λοιπόν κοντά κοπρίζει. Τα κόπρανα του λαγού τα λέμε "κακαράντζες" ή "βιρβιλές".



Είναι μια χορταρένια μπαλίτσα, και παρόλο που είναι κόπρανα είναι πολύ καθαρά.



Αν τα πιάσεις και τα πιέσεις, το μόνον που θα μείνει στο χέρι σου είναι πολύ μικρά χορταράκια, όσα δηλαδή δεν κατάφερε να χωνέψει, και δεν μένει ούτε καν κάποια ενοχλητική μυρωδιά που να θυμίζει κόπρανα.

Όσο μεγαλύτερος είναι ο λαγός, τόσο μεγαλύτερα είναι και τα κόπρανά του. Τα φρέσκα κόπρανα είναι υγρά και σκουρόχρωμα, ενώ τα παλιά είναι χρώματος μπεζ, όπως είναι το ξερό χορτάρι.

Έτσι λοιπόν, κάνοντας μια βόλτα σε μια περιοχή και προσέχοντας το έδαφος, μπορούμε να καταλάβουμε αν υπάρχει εκεί κοντά λαγός ή όχι. Αν βρούμε κακαράντζες μεγάλες μαζί με μικρές, σημαίνει ότι υπάρχει λαγήνα με λαγουδάκια, και τότε την αφήνουμε ήσυχη και φεύγουμε από εκεί. Οκ?

Οι κακαράντζες της φωτογραφίας είναι αρκετά μεγάλες, και δεν υπήρχαν μικρές. Αυτόν τον λαγό λοιπόν σήκωσαν εχθές το πρωί τα σκυλιά μου (η Γκούφη με την Μπάρμπη). Τον κυνήγησαν αλλά δεν πρόλαβα να τον βρω κάπου, ήμουν και μόνος μου … Αμέσως μετά έπιασε δυνατή βροχή και … πάει το κυνήγι. Λαγέ την άλλη εβδομάδα θα τα ξαναπούμε … (ξέρω, τώρα με κοροϊδεύει σαν τον Bugs Bunny)



25.9.08

Αυτοκίνητο και καύσιμα.

Η τεχνολογία σήμερα έχει φθάσει πολύ πιο πέρα από αυτήν που χρησιμοποιείται στα καταναλωτικά προϊόντα. Οι πηγές ενέργειας όπως το πετρέλαιο και η βενζίνη είναι προ πολλού ξεπερασμένες. Κι όμως είναι ακόμα εδώ να μας παιδεύουν.

Η ενέργεια ρέει γύρω μας άπλετη και δωρεάν, δίχως την παραμικρή μόλυνση. Ο ήλιος, ο άνεμος, ο τροχός κλπ. μπορούν να καλύψουν όλες μας τις ενεργειακές ανάγκες. Γιατί όμως εμείς χρησιμοποιούμε ακόμα τις ίδιες παλαιές και ρυπογόνες πηγές ενέργειας;

Γιατί πολύ απλά υπάρχουν συμφέροντα. Μέχρι πρότινος απαγορευόταν να έχεις φοτοβολταϊκή γεννήτρια στο σπίτι σου και να έχεις τζάμπα ηλεκτρικό. Έπρεπε να το αγοράζεις μόνον από την ΔΕΗ. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα.

Το ηλεκτρικό αυτοκίνητο έχει κατασκευαστεί, και δεν καίει τίποτα. Σκεφθείτε πως κάθε αυτοκίνητο όταν κινείται έχει 4 φοβερές γεννήτριες, τους τροχούς του. Επιπλέον θα μπορούσε να έχει φοτοβολταϊκό καθρέπτη στην οροφή του, και κάποιους αεραγωγούς με ανεμογεννήτριες. Σκεφθείτε πως όταν ένα αυτοκίνητο ταξιδεύει με 80 χλμ την ώρα, ο άνεμος προσκρούει επάνω του με 80 χμλ. Αν ο άνεμος αυτός περνούσε μέσα από αεραγωγούς σε θαλάμους – γεννήτριες, πόσο ρεύμα θα παρήγαγε. Σε συνδυασμό με τις γεννήτριες των τροχών ….
Μιλάμε για το αεικίνητο.

Αφού λοιπόν βγήκαν τέτοιες πατέντες με ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τι απέγιναν τότε; Γιατί δεν κατασκευάζονται ηλεκτρικά αυτοκίνητα να σωθούμε εμείς και ο πλανήτης;
Γιατί, πολύ απλά, δεν συμφέρει κάποιους. Έτσι λοιπόν οι πατέντες αγοράστηκαν από τις μεγάλες εταιρείες και μπήκαν σε κάποιο συρτάρι. Επομένως, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παράγει τέτοια αυτοκίνητα παρα μόνον όποιος αγόρασε την πατέντα. Αυτός όμως που αγόρασε την πατέντα, έχει συμφέροντα από τις πωλήσεις πετρελαίου … και έτσι την άφησε να σαπίζει στο συρτάρι.

Σήμερα που τα καύσιμα είναι μια από τις μεγαλύτερες πηγές κέρδους (ακόμα και πόλεμοι γίνονται για αυτά) σιγά μην σου δώσουν αυτοκίνητο που κινείται τζάμπα.
Ακόμα και οι κυβερνήσεις των κρατών συναινούν σε αυτό, αφού η φορολογία των καυσίμων αποδίδει τεράστια ποσά που χρειάζονται για να πληρώνουν τους μισθούς των υπαλλήλων (βλέπε: ...της εκλογικής τους πελατείας).

Σιγά μην σου δώσουμε αυτοκίνητο που κινείται τζάμπα.
Θα πληρώνεις ρε δούλε
.
Δούλος γεννήθηκες ρε, δούλος θα πεθάνεις.
Θα πληρώνεις και για το κάθε χιλιόμετρο που κάνεις για να πάς στην δουλειά σου.

Θα δουλεύεις δούλε,
και τα χρήματα που παίρνεις
θα σου φθάνουν τόσο όσο για να ζείς.
Να ζείς ώστε να μπορείς να δουλεύεις,
δούλε.

Και αν δούμε πως σου περισσεύει κάτι τι,
αυξάνουμε τις τιμές στα καύσιμα,
αυξάνουμε τις τιμές στην ΔΕΗ,
αυξάνουμε τους φόρους,
και σου τα μαζεύουμε πίσω.

Και έτσι … φτάσαμε να πληρώνουμε 400 δρχ το λίτρο την βενζίνη, και να εξαρτώμεθα από τον κάθε απεργό και τον κάθε …



Και μερικές φωτογραφίες από ηλεκτρικά αυτοκίνητα περασμένων δεκαετιών. 




κοιτάξτε και εδώ. Σεμινάρια πώς να μετατρέψετε το αυτοκίνητό σας σε ηλεκτρικό.
Αλλά αυτό απαγορεύεται. Πρέπει να πληρώνεις λέμεεεεε …
http://www.electroauto.com

-----ενημέρωση 27/07/2014
Δείτε οπωσδήποτε αυτό τον ντοκυμαντέρ

http://www.youtube.com/watch?v=1zO-XKEY8PQ

24.9.08

Η Γκούφη.



Όταν την πήρα κουτάβι, είχε τεράστια αυτιά. Τα πατούσε και έπεφτε κάτω :) Πήρε τα αυτιά του πατέρα της (Bloodhound) και το τρίχωμα της μητέρας της (Griffon).
Τήν είχα ονομάσει "Ξένια", αλλά επειδή είχε αυτό το χαρακτηριστικό βαριεστημένο (- βλαμμένο :) )ύφος των Bloodhound, η μητέρα μου την έβγαλε Μπούφη ( από το "Μπούφος"), που το παράλλαξα στο όνομα του γνωστού κινουμένου σχεδίου, "Γκούφη"


Ιχνηλατεί ακούραστα και πεισματικά. Δεν εγκαταλείπει το ψάξιμο ποτέ, και είναι ένας ικανότατος ιχνηλάτης. Είναι αργή στο ψάξιμο και στην καταδίωξη, και αυτό μου αρέσει γιατί δεν παίρνει γρήγορα το θήραμα μακριά σου, δίνοντάς σου έτσι περισσότερες ευκαιρίες να το συναντήσεις;)





Έχει βαριά, μπάσα και δυνατή φωνή, και κλαφουνάει ντορό. Νεώτερη κλαφουνούσε και μουρμούραγε διαρκώς, πράγμα κάπως εκνευριστικό, αλλά σιγά σιγά έστρωσε.


Όταν ήταν μικρή και είχαμε πάει για λαγό, συναντήθηκε με ένα τεράστιο καπρί. Φοβήθηκε τόσο πολύ πού ποτέ της δεν δέχθηκε να πάει κοντά σε αγριόχοιρο.




σήμερα διανύει αισίως το 10ο έτος της ηλικίας της, και μας έχει δώσει πολλά γκουφάκια. Συνεχίζει να κυνηγάει και να κλαφουνάει απτόητη.

@*^%$##@ τα υπουργεία τους.

Ντεραπάρισα σε αυτοκινητιστικό ατύχημα από υπαιτιότητα του άλλου, και το αυτοκίνητό μου καταστράφηκε ολοκληρωτικά.
Παράγγειλα λοιπόν το νέο μελισσοκομικό μου αυτοκίνητο.
Ήρθε πριν 3 εβδομάδες, μπήκα μέσα, το είδα, το εξόφλησα,

αλλά δεν μπορώ να το οδηγήσω και να κάνω την δουλειά μου.
Ξέρετε γιατί;
Γιατί εμείς οι " Μη κατά Κύριο Επάγγελμα Μελισσοκόμοι" για να βγάλουμε άδεια μελισσοκομικού αυτοκινήτου και να πάρουμε τις πινακίδες κυκλοφορίας, θα πρέπει να προσκομίσουμε στο Υπουργείο Συγκοινωνιών το εκκαθαριστικό της εφορίας στο οποίο θα πρέπει να φαίνεται ότι το προηγούμενο έτος έχουμε δηλώσει μελισσοκομικό εισόδημα. Εγώ πράγματι έχω δηλώσει, αλλά το ΚΕΠΥΟ δεν έχει εκδώσει ακόμα το εκκαθαριστικό μου.
Δηλαδή το υπουργείο Συγκοινωνιών περιμένει πότε θα κουνηθεί το υπουργείο Οικονομικών …

Στο τηλέφωνο 211 000 7 111, πληκτρολογώντας κάποιος στο πληκτρολόγιο του τηλεφώνου τον ΑΦΜ του, μπορεί να ακούσει μια ανδρική φωνή να τον πληροφορεί για το αν έχει εκδοθεί ή όχι το εκκαθαριστικό του.
Εμένα η φωνή αυτή αφού μου είπε πως το δικό μου δεν έχει εκδοθεί, συνέχισε λέγοντας ότι νεότερες πληροφορίες για τα εκκαθαριστικά θα έχουμε στις 7 Οκτωβρίου. Μέχρι τότε δηλαδή θα βλέπω την φωτογραφία του αυτοκινήτου.

Εν τω μεταξύ τα μελίσσια μου τα έχω ακόμα σε έναν ελατότοπο ….
Αθάνατη Ελλάδα !!!

20.9.08

Ο ψυχοπαθής τουφεκιοφόρος …

Κατευθυνόμενος προς από Γραμμένη Οξιά προς Αρτοτίνα, την γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου, περνώ αναγκαστικά από την Γέφυρα του Εύηνου ποταμού.



Το τοπίο είναι φοβερό με τα νερά και το πράσινο να προκαλούν κορεσμό.



Και ξαφνικά κάτι μου χαλάει την διάθεση. Κάποιος βλάκας ψυχοπαθής έχει τουφεκίσει τις πινακίδες.


Ήθελα να τον βρω να τον ρωτήσω τι κατάλαβε που τις κατάστρεψε και καταστρέφει και το όνομα των κυνηγών.



Γιατί δυστυχώς ο κόσμος δεν θα πεί πως "κάποιος βλάκας που έτυχε να είναι κυνηγός καταστρέφει τις πινακίδες", αλλά θα πει "οι κυνηγοί καταστρέφουν τις πινακίδες".


Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπετε πως μας "στόλισαν" στην τουφεκισμένη πινακίδα.
(Αποβράσματα - Ζώα, Φόλες - Ζώα)



Μπράβο ρε βλάκα …
Εκτός και αν δεν είσαι βλάκας αλλά αρκετά έξυπνος ώστε να ξέρεις πώς να ενοχοποιήσεις την κυνηγητική οικογένεια, οπότε εδώ αλλάζει το πράμα… ;)

17.9.08

Το χρονικό μιάς εξαφάνισης.

Έχασα τα σκυλιά μου και τα βρήκα μετά από 19 ημέρες ετοιμοθάνατα.

Πώς τα έχασα:
Στις 23 Αυγούστου, περίπου στις 23:30 βρισκόμουν στην αγροικία του φίλου μου του Γιώργου

που βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα πριν το χωριό Αργύρια Φθιώτιδος του δήμου Σπερχειάδος.


Μαζί μου όπως πάντα είχα τα τρία μου Επανιέλ. Την Σόνια περίπου 11 ετών, την κόρη της Λώρα περίπου 5 ετών και την Σίση 2 ετών.
Τα τρία αυτά σκυλιά τα έχω πάντα μαζί μου και ζουν μέσα στο σπίτι, καθώς έχουν αναπτύξει μια πολύ τρυφερή σχέση με την κόρη μου ηλικίας 5 ετών, αλλά είναι και καλοί φύλακες. Ειδικά την Σόνια θα πρέπει πάντα να την έχω μαζί μου γιατί είναι ψυχολογικά δεμένη με εμένα, και κοιμάται πάντα στο κρεβάτι μου ακουμπώντας στα πόδια μου.



Αν φύγω αφήνοντάς την πίσω, ούτε θα φάει τίποτα ούτε και θα πιει μέχρι να επιστρέψω, και κλαίει διαρκώς μέρα και νύχτα ενοχλώντας την γειτονιά. Ακριβώς έτσι ήταν και η μάνα της η Σίντι, τον θάνατο της οποίας δεν έχω ξεπεράσει ακόμα.

Αφού λοιπόν είχαμε πιάσει με τον Γιώργο την ψηλή κουβέντα πίνοντας τσιπουράκια, σκέφθηκα πριν βάλω τα σκυλιά μέσα στο δωμάτιο που θα κοιμόμασταν ,να τα βγάλω λίγο από το αυτοκίνητο για να ξεμουδιάσουν. Τα άφησα να πάνε λίγο πιο κάτω μέχρι το ποτάμι και συνέχισα την κουβέντα. Κατά τις 00:20 γύρισε πίσω μόνον η Σόνια.
Φώναξα, σφύριξα με την σφυρίχτρα που γνωρίζουν, αλλά η Λώρα και η Σίση άφαντες. Δεν βαριέσαι, σκέφθηκα, άστα να κάνουν την βόλτα τους εδώ γύρω, και το πρωί θα έρθουν μόνα τους. Άλλωστε αυτό το είχαν κάνει αρκετές φορές και δεν υπήρχε κίνδυνος από τίποτα. Αυτοκινητόδρομος εκεί κοντά δεν υπήρχε, και τα σκυλιά μου γνώριζαν την περιοχή πολύ καλά.
Αργότερα κατάλαβα πως είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος…

Πολλές φορές είχα αφήσει τα Επανιέλ μου ελεύθερα να βολτάρουν την νύκτα, αλλά μαζί τους ήταν και τα άλλα μου σκυλιά, οι ιχνηλάτες. Οι σκύλοι ιχνηλάτες έχουν άλλη συμπεριφορά και τρόπο σκέψης, και δεν είναι εύκολο να χαθούν. Για τα πουλόσκυλα όμως του καναπέ, όπως είναι τα Επανιέλ μου, τα πράγματα είναι δύσκολα. Το πρωί νόμιζα ότι θα έβλεπα τα σκυλιά μου να με περιμένουν με χαρά έξω από το αυτοκίνητο, όπως και τις άλλες φορές, αλλά δεν τα είδα πουθενά. Φώναξα και σφύριξα πολλές φορές αλλά … τίποτα. Τότε ήταν που άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια…

Η Λώρα και η Σίση προφανώς έκαναν την βόλτα τους και ενδεχομένως κάποια στιγμή θα θέλησαν να γυρίσουν πίσω. Αυτό όμως ήταν αδύνατον γιατί τα τσοπανόσκυλα του Γιώργου δεν άφηναν τίποτα να πλησιάσει στην περιοχή αυτή που ήταν τα πρόβατά του. Άρχισαν λοιπόν την περιπλάνηση … μαζί τους και εγώ. Η περιοχή που τα έψαχνα είναι η λεκάνη που περικλείεται από τα χωριά Μάρμαρα, Κολοκυθιά, Αργύρια, Κυριακοχώρι, Νικολίτσι και Περιβόλι. Είναι μια πολύ όμορφη περιοχή με γραφικά χωριά, γεμάτη πράσινο και νερά.



Η πρώτη εβδομάδα αναζήτησης:
Την Κυριακή, την επόμενη δηλαδή ημέρα, κανείς δεν τα είχε δεί πουθενά. Έψαξα σε όλες τις κοντινές ρεματιές, φώναξα και σφύριξα αλλά δεν βρήκα τίποτα. Όταν ψάχνεις κάτι με λαχτάρα, νυχτώνει γρήγορα, και το δειλινό φέρνει μαζί του και την μαύρη απελπισία.
Το πρωί της Δευτέρας έπρεπε να είμαι στην εργασία μου, καθότι όλοι ήσαν ακόμα διακοπές, και ήμουν ο μόνος που θα μπορούσα να πάω. Συνεννοήθηκα με τον Γιώργο μόλις τα δει να τα ταΐσει, είπα και στον φίλο μου τον Ηλία, που έχει το καφενείο στα Αργύρια, και στον Τάκη που έχει καφενείο στο Κυριακοχώρι να έχουν τον νου τους, και με βαριά καρδιά πήρα το δρόμο για την Αττική.
Καθημερινά έπαιρνα τηλέφωνα μήπως και γύρισαν, αλλά τους άκουγα όλους στενοχωρημένους να κομπιάζουν και να προσπαθούν να μου δώσουν θάρρος: Έλα βρε δεν πειράζει, κάπου θα είναι, κάτι θα βρούνε να φάνε κλπ.
Εν τω μεταξύ η πεντάχρονη κόρη μου ρωτούσε συνεχώς που είναι τα σκυλάκια μας, γιατί τα αγαπούσε πολύ και είχε συνηθίσει να κοιμάται μαζί τους. Τι να της απαντήσω; Μια της λέγαμε ότι τα σκυλάκια είναι στο σπίτι της γιαγιάς, μια ότι έχουν πάει εκδρομή στο βουνό … Το παιδί είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, το έβλεπε στα πρόσωπά μας …
Την Πέμπτη με πήρε ο Γιώργος τηλέφωνο και μου είπε πως κάποιος μελισσοκόμος (ο κυρ Γρηγόρης)

τα είδε να κατηφορίζουν από τα Αργύρια προς την αγροικία του. Τότε καταλάβαμε ότι προσπαθούσαν να γυρίσουν πίσω στον τόπο που τα αμόλησα, αλλά δεν μπορούσαν εξαιτίας των τσοπανόσκυλων.

Δεν πειράζει, σκέφθηκα, αύριο θα πάω επάνω και θα τα βρω κάπου εκεί κοντά.

Η δεύτερη εβδομάδα αναζήτησης:
Το Σαββατοκύριακο ξεκίνησα το ψάξιμο από τα χαράματα αλλά δεν φάνηκαν πουθενά, λες και άνοιξε η γη και τα κατάπιε.
Μήπως μου τα έκλεψαν;
Μήπως πήγαν κοντά σε μαντρί και κάποιο τσοπανόσκυλο τα έπνιξε;

(Ο μούργος της παραπάνω φωτογραφίας κόντεψε να μου ξεκολλήσει τον προφυλακτήρα. Τον δάγκωσε και τον τραβούσε ..)
Μήπως έμπλεξαν με σκυλοπαρέα και απομακρύνθηκαν από την περιοχή;
Μήπως από την πείνα επιτέθηκαν σε κοτέτσι και τα τουφέκισε αυτός που είχε τις κότες;
Μήπως … μήπως … μήπως;

Το στομάχι μου είχε σφιχτεί και σκέφθηκα πώς αν αισθάνομαι έτσι εγώ που έχασα τα σκυλιά μου, τότε πώς άραγε να αισθάνονται αυτοί που χάνουν το παιδί τους.

Είχα προνοήσει και τυπώσει 10 ανακοινώσεις, δηλαδή χαρτιά Α4 με φωτογραφία της Σόνιας (δεν προλάβαινα να ψάξω για φωτο της Λώρας και της Σίσης, άλλωστε τα σκυλιά αυτά μοιάζουν πολύ) και γύρναγα τα χωριά δείχνοντας τις φωτογραφίες και τάζοντας αμοιβές.


Μόλις είδαν τις φωτογραφίες στο Κυριακοχώρι αμέσως τα αναγνώρισαν. "Τα σκυλιά σου φίλε μέχρι εχθές ήταν εδώ μέσα στο χωριό. Πότε εκεί ψηλά στα τελευταία σπίτια και πότε εδώ στην πλατεία", μου είπε κάποιος. Τα σκυλάκια μου ήταν ζωντανά και η χαρά μου μεγάλη. Πού ήταν όμως τώρα; Κανείς δεν γνώριζε.

Πράγματι, τα σκυλιά όταν χαθούν στο βουνό, περιπλανιόνται για να βρουν το αφεντικό τους, και όταν απογοητευθούν και πεινάσουν, τότε εγκαταλείπουν την προσπάθεια και κατεβαίνουν σε κάποιο χωριό μήπως βρουν τίποτα φαγώσιμο. Συνήθως κάθονται έξω από τις ταβέρνες που μυρίζουν ψητό, ή έξω από κάποιο σπίτι που μυρίζει η κατσαρόλα που βράζει.
Κατέβηκα ξανά μέσα στην πλατεία και ρώτησα τον ταβερνιάρη.
"Ναι τα είδα", μου απάντησε.
"Τα ταΐσεις τίποτα βρέ"; Τον ρώτησα …
Πολλοί τα είχαν δει, κανένας όμως δεν τα είχε ταΐσει.
"Νομίζαμε ότι ήταν αδέσποτα και τα διώχναμε", μού έλεγαν.

Δηλαδή τα αδέσποτα δεν κάνει να φάνε; Πρέπει να πεθάνουν από την πείνα όταν όλοι έχουμε 10 κιλά για χάσιμο και τρώμε συνήθως για διασκέδαση; Θεέ μου, είπα, κάνε μου την χάρη να βρεθεί κάποιος να δώσει λίγο ψωμάκι στα σκυλάκια μου. Και τότε πέρασε μια φωνή - σκέψη απ’ το μυαλό μου. "Εσύ έστειλες ποτέ ψωμάκι στα παιδάκια που πεθαίνουν από την πείνα;" ……

Όλοι μου έλεγαν να μην στενοχωριέμαι γιατί τα σκυλιά θα βρουν κάποια σκουπίδια να φάνε. Δυστυχώς ο καιρός αυτός που τα αδέσποτα μπορούσαν να τραφούν από τα σκουπίδια έχει περάσει. Σήμερα οι κάδοι απορριμμάτων δεν είναι κάτι παλιοβαρέλια ή τενεκέδες όπως ήσαν παλαιότερα. Σήμερα είναι κατασκευασμένοι από μέταλλο ή σκληρό πλαστικό που κλείνει ερμητικά με καπάκι και έτσι οι σημερινοί σκουπιδοτενεκέδες είναι απόρθητοι για τα σκυλιά.



Δεύτερη Κυριακή βράδυ μετά την εξαφάνιση, και ακόμα δεν είχα βρει τα σκυλιά μου. Τουλάχιστον ήξερα πως ήταν ζωντανά.

Τρίτη εβδομάδα.
Την Δευτέρα στις 04:30 με μαύρη ψυχή ξεκίνησα για την Αθήνα. Την Τρίτη το βράδυ επέστρεψαν από τις διακοπές τους οι δικοί μου, και έτσι θα μπορούσαν να κρατήσουν αυτοί την οικογενειακή μας επιχείρηση.
Τετάρτη πρωί ήμουν πάλι στα μέρη που χάθηκαν τα σκυλάκια μου. . Αυτή την φορά ξεκίνησα να κολλάω αφίσες με την εικόνα των σκυλιών μου με αμοιβή. Έφτιαξα και μικρότερα χαρτάκια με σμίκρυνση της αφίσας και τα μοίραζα σε όποιον έβρισκα στα χωριά Περιβόλι, Μάρμαρα, Κολοκυθιά, Αργύρια, Νικολίστι, Κυριακοχώρι, Πλάτανος, Γαρδίκι, Γραμμένη Οξιά και Αρτοτίνα.



"Πανέμορφα μέρη" σκέφτηκα, αλλά για εκδρομή μόνον όταν είσαι χορτάτος.




Όταν δεν έχεις να φάς και είσαι χαμένος εκεί μέσα είναι κάτι σαν κατάρα.



Την Πέμπτη το πρωί ξεκίνησα το ίδιο δρομολόγιο. Ρωτούσα παντού αλλά κανένας δεν είχε δεί τίποτα. Στο Κυριακοχώρι ένας ταβερνιάρης και κυνηγός, ο κυρ Αποστόλης, μου είπε να κοιτάξω κάτω στο ποτάμι, γιατί εκεί υπήρχε κάποιο μεγάλο ψοφίμι, προφανώς πρόβατο, και ίσως να πήγαν εκεί για τροφή.
Κάτι είναι και αυτό σκέφτηκα. Μακάρι να βρουν κάτι να φάνε και ας βρομάνε …
Πήγα μέχρι εκεί και η μυρωδιά του πτώματος ήταν έντονη ως αφόρητη. Υπήρχαν αρκετά μεγάλα σκυλιά που τσακώνονταν για λίγο βρομερό κρέας. Τα περισσότερα αδύνατα ως κοκαλιάρικα από την πείνα, έδιναν μάχη για μια μπουκιά. Αποκλείεται τα μικρόσωμα επανιελάκια μου να κατάφεραν να φάνε κάτι εκεί. Σίγουρα θα έφυγαν τρέχοντας με τις πρώτες φοβέρες των άλλων σκύλων.

Το Απόγευμα της Πέμπτης με βρήκε στο Περιβόλι. Είχα κάνει ένα μπάνιο και ετοιμαζόμουν να ξαπλώσω. Σήμερα ήταν η 19η ημέρα από την εξαφάνισή τους και σίγουρα ήταν 19 μέρες νηστικά. Άντε να είχαν βρει κάτι να φάνε και μια φορά. Τώρα θα έπρεπε να είχαν αρχίσει οι υπογλυκαιμίες δηλαδή οι γνωστές λιποθυμίες από πείνα.

Είχα σκοπό να γυρίσω ψάχνοντας τα χωριά την νύκτα. Ο λόγος είναι πως τα σκυλιά που περιφέρονται για καιρό αδέσποτα, κακοποιούνται από τους ανθρώπους, διώχνονται με βία, πέτρες, κλωστές, μαγκουριές κλπ, και μετά αγριεύουν και δεν πλησιάζουν όπου ακούν θόρυβο ή δουν άνθρωπο. Μπαίνουν μέσα στα χωριά μόνον την νύκτα όταν οι άνθρωποι κοιμούνται και υπάρχει ησυχία. Αυτό λοιπόν θα έκανα και εγώ απόψε, θα έψαχνα την νύκτα.

Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου τηλέφωνο και ήταν ο φίλος μου ο Ηλίας από τα Αργύρια. "|Τάξε μου , ο Γρηγόρης (ένας συνταξιούχος φίλος μας και πολύ καλός κυνηγός και μελισσοκόμος) είδε ένα από τα σκυλιά σου στην βρύση του χωριού", μου είπε. Σε 10 λεπτά μιλούσα με τον Κυρ Γρηγόρη: "ήταν εδώ στην βρύση για νερό, το φώναξα να το ταΐσω, αλλά μόλις με είδε εξαφανίστηκε".

Πρώτα έτρεξα με το αυτοκίνητο τους δρόμους γύρω και έξω από το χωριό μήπως και βγήκαν από το χωριό. Μετά άρχισα να φωνάζω μέσα στο χωριό σαν τρελός. Ο κόσμος άνοιγε παράθυρα και πόρτες να δεί ποιος τρελός φωνάζει και γιατί.
Μετά από 10 περίπου λεπτά βλέπω την Λώρα να κατεβαίνει προς τα κάτω από ένα δρομάκι κατά πάνω μου. Την φωνάζω κοντά μου, τα μάτια μου έχουν γεμίσει δάκρυα. Η Λώρα είναι μια σκιά, ένα σακί με κόκαλα. Με κοιτάει … κοντοστέκεται, και πάει να φύγει. Βλέπεις, είχε μάθει να αποφεύγει τους ανθρώπους. Την ξαναφωνάζω και ήρθε επάνω μου έρποντας γεμάτη φόβο. Ήταν ένα ζωντανό κουφάρι. Άπλωσα το χέρι μου να την πιάσω και φοβήθηκε, έκανε και πάλι πίσω να φύγει. Ανοίγω το αυτοκίνητο και βγάζω την μαμά της την Σόνια. Έπρεπε κάποιος αυτή την στιγμή να την τραβήξει βίντεο. Δεν μπορώ να την περιγράψω. Η Λώρα πήδηξε μέσα στο αυτοκίνητο και κούρνιασε μέσα στο πάτωμα του συνοδηγού.



Πού ήταν όμως η Σίση;
Έδωσα στην Λώρα λίγα κομματάκια σαλάμι για σκύλους που είχα μαζί μου, γατί μετά από τόσο καιρό νηστικομάρα δεν πρέπει να βαρύνει το στομάχι. Θέλει λίγο φαγητό και πολλές φορές. Αμέσως άρχισα να γυρίζω πάλι το χωριό με το αυτοκίνητο και να φωνάζω την Σίση.
Κάποια στιγμή βγαίνει μια γιαγιά και με ρωτάει τι φωνάζω. Της εξηγώ και της δείχνω την φωτογραφία. Ένα τέτοιο σκυλί πέρασε από εδώ πριν μια ώρα, μου είπε. Βγάζω και της δείχνω την Λώρα. Αυτήν εδώ είδες γιαγιά; την ρωτάω. Όχι, αυτό που είδα έμοιαζε με αυτό αλλά ήταν λίγο πιο μακρύ και πιο ντυμένο (περισσότερο τρίχωμα). Η γιαγιά παρόλα τα χρόνια της ήταν φοβερά παρατηρητική, και όντως είχε δεί την Σίση. Κατάλαβα τότε πως σίγουρα η Σίση ήταν και αυτή μέσα στο χωριό.

Συνέχισα να φωνάζω και να κατευθύνομαι προς την πλατεία. Μία ώρα μετά δεν είχε φανεί. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι όταν κάποιος ακούστηκε κάτι να φωνάζει από την ψηλότερη άκρη του χωριού. Πετάχτηκα τρέχοντας στην ανηφόρα και άρχισα να φωνάζω και εγώ. Βλέπω την Σίση να κατεβαίνει φοβισμένη, ακριβώς στο ίδιο σημείο που βρήκα και την Λώρα. Ήταν και αυτή στην ίδια κατάσταση με την Λώρα και είχε ακριβώς την ίδια συμπεριφορά. Φοβόταν δηλαδή οτιδήποτε έμοιαζε με άνθρωπο, ακόμα και εμένα.
Φτάσαμε μαζί στην πλατεία όπου ήταν η Σόνια με την Λώρα μέσα στο ανοικτό πόρτ- μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου.



Μόλις τις είδε η Σίση προσπάθησε να πηδήσει μέσα αλλά από την αδυναμία δεν τα κατάφερε και σωριάστηκε κάτω.
Αυτή είναι η Σίση:



Την σήκωσα και την έβαλα μέσα εγώ. Μετά την τάϊσα και αυτήν λίγο σαλάμι.
Την άλλη μέρα το πρωί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού….

Ξεκίνησε επιτέλους το κυνήγι των τριχωτών ...

Ξεκίνησε επιτέλους το κυνήγι των τριχωτών,
αλλά εγώ αντί να είμαι ψηλά στα έλατα και να ιχνηλατώ,
έτρεχα στις εφορίες και τις νομαρχίες ...
Κακό ξεκίνημα έκανα φέτος.

Εσείς ρε παιδιά τι κάνατε σήμερα;

9.9.08

Το σκυλόσπιτο.

Το σκυλόσπιτο είναι άλλη μια πονεμένη ιστορία, μέσα σε όλες αυτές που βλέπουμε καθημερινά όσον αφορά στην μεταχείριση των σκύλων. Δυστυχώς ο κόσμος διακατέχεται από την αντίληψη "σκυλί είναι μωρέ, δεν έχει ανάγκη". Η αλήθεια όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Αν θέλουμε να έχουμε τον σκύλο μας υγιέστατο μέχρι τα βαθιά του γεράματα και ικανό να κυνηγά, πρέπει να φροντίζουμε για κάποια πράγματα στην διαβίωσή του, ένα εκ των οποίων είναι και η φωλιά του.
Στην φύση ένα ζώο μπορεί να βρει ένα κατάλυμα της αρεσκείας του ή ακόμα και να το κατασκευάσει. Ένα ζώο όμως που είναι καταδικασμένο να ζει όπου και όπως θέλουμε εμείς, τότε θα πρέπει εμείς να του παρέχουμε αυτό που χρειάζεται.


Τα σκυλιά πολλές φορές από ανία μασάνε και καταστρέφουν το σπιτάκι τους. Για να μην έχουμε τέτοιο πρόβλημα βάζουμε μεταλλικές γωνιές αλουμινίου στο γείσο της οροφής και στην πόρτα, όπως φαίνεται στην προηγούμενη και επόμενη φωτογραφία.


Τα σκυλιά θέλουν να ανεβαίνουν επάνω στο σκυλόπιστο και να ξαπλώνουν. Αυτό τους αρέσει πολύ. Γι΄αυτό θα πρέπει να είναι επίπεδο και όχι κεκλιμένο όπως το κάνουν πολλοί για να φεύγουν τα νερά της βροχής.


Τι θα γίνει όμως τότε με τα νερά της βροχής; Απλά φροντίζουμε ώστε οι γωνιές αλουμινίου να είναι λίγα χιλιοστά μακρύτερες από το πάχος του ξύλου της οροφής. Τότε το περίσσευμα αυτό λειτουργεί ως αποστραγγιστήρας όπως φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία.


Επίσης καλό είναι το σπιτάκι να γέρνει ελάχιστα (1εκ) προς την γωνία της εισόδου, στην άκρη της οποίας κάνω μια μικρή τρύπα με το τρυπάνι. Έτσι αν μπει λίγο νερό μέσα στο σπιτάκι, θα πάει στο χαμηλότερο σημείο του, εκεί δηλαδή που έχω κάνει την τρύπα, και θα τρέξει έξω. Κοιτάξτε την επόμενη φωτογραφία.


Το σπιτάκι θα πρέπει να μην ακουμπά στο έδαφος για να μην τραβάει την υγρασία του. Βάζουμε λοιπόν τέσσερις τάκους (κύβους ύψους 10εκ) ως πόδια.


Θα πρέπει όμως να βρίσκονται λίγα εκατοστά πιο μέσα, για να μην κλείσουν την τρύπα για το νερό.


Το καλοκαίρι κάνει ζέστη. Ο ζεστός αέρας όμως είναι ελαφρύτερος και ανεβαίνει πάντα προς τα πάνω, ενώ ο ψυχρός ως βαρύτερος κατεβαίνει κάτω. Έτσι, αν κάνουμε ένα άνοιγμα εκεί που βλέπουμε στην πάρα κάτω φωτογραφία, ο θερμός αέρας θα φεύγει από εκεί ενώ ο δροσερότερος θα μπαίνει από την πόρτα. Τότε θα δημιουργηθεί ένα ρεύμα αέρος μέσα στο σπιτάκι.


Και μην παραξενευτείτε αν δείτε το σκυλί σας με τον καύσωνα να μένει μέσα στο σπιτάκι του.

Εννοείται πως την τρύπα αερισμού την κλείνετε τον χειμώνα, διαφορετικά το σκυλί σας θα βρίσκεται μέσα σε ένα παγωμένο ρεύμα αέρος.

Το σπιτάκι κρατάει τον σκύλο ζεστό τον χειμώνα, γιατί ο αέρας μέσα στο σπιτάκι ζεσταίνεται από την θερμοκρασία του σώματος του σκύλου. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει και με τα ρούχα μας ή τις στολές καταδύσεων. Ο εγκλωβισμένος αέρας (ή το νερό στις στολές καταδύσεων) παίρνει την θερμοκρασία του σώματός μας και έτσι δεν κρυώνουμε. Αν ζούμε σε περιοχή που τον χειμώνα έχει πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, θα πρέπει να φροντίζουμε ώστε ο αέρας μέσα στο σπιτάκι να μην ανανεώνεται εύκολα. Τότε καλό είναι μέσα στο σπιτάκι να υπάρχει ένα δεύτερο δωμάτιο όπως αυτό που βλέπουμε στις δύο επόμενες φωτογραφίες.



Επαναλαμβάνω ότι ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε κλείσει την καλοκαιρινή τρύπα αερισμού, διαφορετικά ο θερμός αέρας που βρίσκεται μέσα στο σπιτάκι γιατί έχει ζεσταθεί από την θερμοκρασία του σκύλου μας, θα ανεβαίνει επάνω και θα βγαίνει από την τρύπα αερισμού, ενώ την θέση του θα παίρνει φρέσκος παγωμένος αέρας που θα εισέρχεται από την πόρτα.


Ακόμα, επειδή ο ψυχρός άνεμος περνάει και κάτω από το σπιτάκι λόγω του κενού των ποδιών που βάλαμε για την υγρασία, θα πρέπει να βάλουμε εσωτερικά άλλο ένα ξύλο στο πάτωμα για καλύτερη μόνωση. Στην επόμενη φωτογραφία βλέπουμε ένα σπιτάκι δίχως δεύτερο πάτωμα, και από κάτω το ίδιο σπιτάκι που του έχουμε βάλει εσωτερικά ένα δεύτερο ξύλο ως πάτωμα (γαλάζιο βέλος).



Το σπιτάκι καλό είναι να είναι ξύλινο, γιατί το ξύλο ως κακός αγωγός της θερμότητας είναι μονωτικό, και έτσι θα είναι δροσερό το καλοκαίρι και ζεστό το χειμώνα, σε αντίθεση με τα μεταλλικά βαρέλια που υποχρεώνεται το ζώο να ακουμπάει σε μια παγωμένη λαμαρίνα τον χειμώνα, και μια καυτή λαμαρίνα το καλοκαίρι.
Τα κτιστά σπιτάκια από τούβλο ή τσιμεντόλιθο, έχουν το πρόβλημα της υγρασίας.

Το ξύλο που χρησιμοποιώ είναι απλό κοντραπλακέ 2,5 εκ. Πλέον δεν παίρνω κοντραπλακέ θαλάσσης, γιατί τις τελευταίες φορές που το αγόρασα αποδείχθηκε πως δεν είχε περισσότερες αντοχές από το απλό. Ίσως έριξαν την ποιότητα, ή πουλάνε το απλό για θαλάσσης, δεν ξέρω τι να υποθέσω. Κατέληξα λοιπόν να χρησιμοποιώ το απλό, αλλά ενισχύοντάς το με μια συγκεκριμένη διαδικασία που περιγράφω πάρα κάτω, την οποία χρησιμοποιώ για να κάνω τις κυψέλες μου αθάνατες.

Αφού τελειώσω το σκυλόσπιτο, το περνάω εξωτερικά δύο χέρια λινέλαιο (αραιωμένο με 10% white spirit). Το δεύτερο χέρι το περνάω αφού στεγνώσει καλά το πρώτο. Έτσι το ξύλο ποτίζει λάδι σε βάθος λίγων χιλιοστών κάτω από την επιφάνεια, και δεν δέχεται νερό. Αφού στεγνώσει το λινέλαιο, το περνάω δύο χέρια μίνιο (αραιωμένο με 10% white spirit) ως υπόστρωμα μπογιάς (αστάρι). Χρησιμοποιώ το μίνιο (μετάλλου) αντί για βελατούρα γιατί νομίζω πως ασταρώνει καλύτερα και στεγνώνει αμέσως. Μετά το τρίβω απαλά με ένα γυαλόχαρτο για να φύγουν τα γρέζια που αφήνει το αστάρωμα. Κατόπιν το περνάω με δύο χέρια λευκή γυαλιστερή ριπολίνη και επιτέλους … ούφ!!! αυτό ήταν. Το σπιτάκι αυτό θα μείνει για πολλά χρόνια σε καλή κατάσταση. Ίσως μετά από 7 – 10 χρόνια καλό θα ήταν να περαστεί με άλλο ένα χέρι ριπολίνη.

Επειδή η ριπολίνη μυρίζει έντονα, δεν βάζω μέσα το σκύλο αν δεν περάσουν περίπου δύο μήνες ώστε να ξεμυρίσει. Δεν θέλουμε χημικές μυρωδιές στην μύτη του σκύλου μας, έτσι δεν είναι; Εσωτερικά κάνω την ίδια διαδικασία μόνον στο πάτωμα.

Εδώ θέλω να παρακαλέσω, αν κάποιος φίλος αναγνώστης έχει κάποια ιδέα ή εντόπισε κάποιο πρόβλημα, να με ενημερώσει ώστε να βελτιώσω το άρθρο. Ευχαριστώ.