Η κακαράντζα ... μέρος Α'

Εχθές Σάββατο ήταν η πρώτη ημέρα που κατάφερα εφέτος να πάω για κυνήγι. Πάω λοιπόν σε ένα μέρος κοντά στα μελίσσια μου, που γνώριζα ότι έχει λαγό. Πώς το γνώριζα όμως;

Ο λαγός γυρίζει όλο το βράδυ και ψάχνει για βοσκή. Εκεί λοιπόν κοντά κοπρίζει. Τα κόπρανα του λαγού τα λέμε "κακαράντζες" ή "βιρβιλές".



Είναι μια χορταρένια μπαλίτσα, και παρόλο που είναι κόπρανα είναι πολύ καθαρά.



Αν τα πιάσεις και τα πιέσεις, το μόνον που θα μείνει στο χέρι σου είναι πολύ μικρά χορταράκια, όσα δηλαδή δεν κατάφερε να χωνέψει, και δεν μένει ούτε καν κάποια ενοχλητική μυρωδιά που να θυμίζει κόπρανα.

Όσο μεγαλύτερος είναι ο λαγός, τόσο μεγαλύτερα είναι και τα κόπρανά του. Τα φρέσκα κόπρανα είναι υγρά και σκουρόχρωμα, ενώ τα παλιά είναι χρώματος μπεζ, όπως είναι το ξερό χορτάρι.

Έτσι λοιπόν, κάνοντας μια βόλτα σε μια περιοχή και προσέχοντας το έδαφος, μπορούμε να καταλάβουμε αν υπάρχει εκεί κοντά λαγός ή όχι. Αν βρούμε κακαράντζες μεγάλες μαζί με μικρές, σημαίνει ότι υπάρχει λαγήνα με λαγουδάκια, και τότε την αφήνουμε ήσυχη και φεύγουμε από εκεί. Οκ?

Οι κακαράντζες της φωτογραφίας είναι αρκετά μεγάλες, και δεν υπήρχαν μικρές. Αυτόν τον λαγό λοιπόν σήκωσαν εχθές το πρωί τα σκυλιά μου (η Γκούφη με την Μπάρμπη). Τον κυνήγησαν αλλά δεν πρόλαβα να τον βρω κάπου, ήμουν και μόνος μου … Αμέσως μετά έπιασε δυνατή βροχή και … πάει το κυνήγι. Λαγέ την άλλη εβδομάδα θα τα ξαναπούμε … (ξέρω, τώρα με κοροϊδεύει σαν τον Bugs Bunny)