4.9.22

Ένα παράδειγμα προς μίμηση. Νήσος Μογιέν (Ile Moyenne)


 

Για 13 χιλιάδες δολάρια, ο Άγγλος Brandon Grimshaw αγόρασε ένα μικρό ακατοίκητο νησί στις Σεϋχέλλεςτην νήσο Μογιέν (Ile Moyenne) και μετακόμισε εκεί για πάντα.  Όταν ο Άγγλος Brandon Grimshaw ήταν κάτω των σαράντα, παραιτήθηκε από τη δουλειά του ως συντάκτης εφημερίδας και ξεκίνησε μια νέα ζωή.


Μέχρι εκείνη την ώρα, κανένας άνθρωπος δεν είχε πατήσει πόδι στο νησί για 50 χρόνια. Όπως αρμόζει σε έναν πραγματικό Ρόμπινσον, ο Μπράντον βρήκε έναν σύντροφο ανάμεσα στους ιθαγενείς. Το όνομα της Παρασκευής του ήταν René Lafortin. Μαζί με τον Rene, ο Brandon άρχισε να εξοπλίζει το νέο του σπίτι. Ενώ ο Ρενέ ερχόταν στο νησί μόνο περιστασιακά, ο Μπράντον έζησε σε αυτό για δεκαετίες, χωρίς ποτέ να φύγει. Μόνος του.

Για 39 χρόνια, οι Grimshaw και Lafortin φύτεψαν 16 χιλιάδες δέντρα με τα χέρια τους και έχτισαν σχεδόν 5 χιλιόμετρα μονοπάτια. Το 2007, ο Rene Lafortin πέθανε και ο Brandon έμεινε ολομόναχος στο νησί.




Ήταν 81 ετών. Προσέλκυσε 2.000 νέα είδη πτηνών στο νησί και εισήγαγε περισσότερες από εκατό γιγάντιες χελώνες, οι οποίες στον υπόλοιπο κόσμο (συμπεριλαμβανομένων των Σεϋχέλλων) βρίσκονταν ήδη στα πρόθυρα της εξαφάνισης. 




Χάρη στις προσπάθειες του Grimshaw, το άλλοτε έρημο νησί φιλοξενεί τώρα τα δύο τρίτα της πανίδας των Σεϋχελλών. Ένα εγκαταλελειμμένο κομμάτι γης έχει μετατραπεί σε πραγματικό παράδεισο.


Πριν από μερικά χρόνια, ο πρίγκιπας της Σαουδικής Αραβίας προσέφερε στον Brandon Grimshaw $50 εκατομμύρια για το νησί, αλλά ο Robinson αρνήθηκε. «Δεν θέλω το νησί να γίνει αγαπημένο σημείο διακοπών για τους πλούσιους. Καλύτερα να είναι ένα εθνικό πάρκο που όλοι μπορούν να απολαύσουν. ”

Και πέτυχε ότι το 2008 το νησί πράγματι ανακηρύχθηκε εθνικό πάρκο. 



===============

Κάπου εδώ ξεκινά η δική μου γνωστή γκρίνια.  Εμείς δεν έχουμε νησιά στο Αιγαίο να τα κάνουμε παραδείσους. Άλλωστε τα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά στην αρχαιότητα ήταν κατάφυτα. Αποψιλώθηκαν από τον άνθρωπο και τα γίδια. Μέρη που θα μπορούσαν να γίνουν παράδεισοι υπάρχουν και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Πχ στην Αττική οι περισσότερες εκτάσεις είναι ρουμάνια με πουρνάρια κι αυτά έχουν καεί. Δεν απλώσαμε ποτέ το χέρι (ιδιαίτερα εμείς οι μελισσοκόμοι) να φυτέψουμε ένα σπόρο. 
Έχουμε μάθει μόνο να παίρνουμε και να καταστρέφουμε.