Το χρονικό μιάς εξαφάνισης.

Έχασα τα σκυλιά μου και τα βρήκα μετά από 19 ημέρες ετοιμοθάνατα.

Πώς τα έχασα:
Στις 23 Αυγούστου, περίπου στις 23:30 βρισκόμουν στην αγροικία του φίλου μου του Γιώργου

που βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα πριν το χωριό Αργύρια Φθιώτιδος του δήμου Σπερχειάδος.


Μαζί μου όπως πάντα είχα τα τρία μου Επανιέλ. Την Σόνια περίπου 11 ετών, την κόρη της Λώρα περίπου 5 ετών και την Σίση 2 ετών.
Τα τρία αυτά σκυλιά τα έχω πάντα μαζί μου και ζουν μέσα στο σπίτι, καθώς έχουν αναπτύξει μια πολύ τρυφερή σχέση με την κόρη μου ηλικίας 5 ετών, αλλά είναι και καλοί φύλακες. Ειδικά την Σόνια θα πρέπει πάντα να την έχω μαζί μου γιατί είναι ψυχολογικά δεμένη με εμένα, και κοιμάται πάντα στο κρεβάτι μου ακουμπώντας στα πόδια μου.



Αν φύγω αφήνοντάς την πίσω, ούτε θα φάει τίποτα ούτε και θα πιει μέχρι να επιστρέψω, και κλαίει διαρκώς μέρα και νύχτα ενοχλώντας την γειτονιά. Ακριβώς έτσι ήταν και η μάνα της η Σίντι, τον θάνατο της οποίας δεν έχω ξεπεράσει ακόμα.

Αφού λοιπόν είχαμε πιάσει με τον Γιώργο την ψηλή κουβέντα πίνοντας τσιπουράκια, σκέφθηκα πριν βάλω τα σκυλιά μέσα στο δωμάτιο που θα κοιμόμασταν ,να τα βγάλω λίγο από το αυτοκίνητο για να ξεμουδιάσουν. Τα άφησα να πάνε λίγο πιο κάτω μέχρι το ποτάμι και συνέχισα την κουβέντα. Κατά τις 00:20 γύρισε πίσω μόνον η Σόνια.
Φώναξα, σφύριξα με την σφυρίχτρα που γνωρίζουν, αλλά η Λώρα και η Σίση άφαντες. Δεν βαριέσαι, σκέφθηκα, άστα να κάνουν την βόλτα τους εδώ γύρω, και το πρωί θα έρθουν μόνα τους. Άλλωστε αυτό το είχαν κάνει αρκετές φορές και δεν υπήρχε κίνδυνος από τίποτα. Αυτοκινητόδρομος εκεί κοντά δεν υπήρχε, και τα σκυλιά μου γνώριζαν την περιοχή πολύ καλά.
Αργότερα κατάλαβα πως είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος…

Πολλές φορές είχα αφήσει τα Επανιέλ μου ελεύθερα να βολτάρουν την νύκτα, αλλά μαζί τους ήταν και τα άλλα μου σκυλιά, οι ιχνηλάτες. Οι σκύλοι ιχνηλάτες έχουν άλλη συμπεριφορά και τρόπο σκέψης, και δεν είναι εύκολο να χαθούν. Για τα πουλόσκυλα όμως του καναπέ, όπως είναι τα Επανιέλ μου, τα πράγματα είναι δύσκολα. Το πρωί νόμιζα ότι θα έβλεπα τα σκυλιά μου να με περιμένουν με χαρά έξω από το αυτοκίνητο, όπως και τις άλλες φορές, αλλά δεν τα είδα πουθενά. Φώναξα και σφύριξα πολλές φορές αλλά … τίποτα. Τότε ήταν που άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια…

Η Λώρα και η Σίση προφανώς έκαναν την βόλτα τους και ενδεχομένως κάποια στιγμή θα θέλησαν να γυρίσουν πίσω. Αυτό όμως ήταν αδύνατον γιατί τα τσοπανόσκυλα του Γιώργου δεν άφηναν τίποτα να πλησιάσει στην περιοχή αυτή που ήταν τα πρόβατά του. Άρχισαν λοιπόν την περιπλάνηση … μαζί τους και εγώ. Η περιοχή που τα έψαχνα είναι η λεκάνη που περικλείεται από τα χωριά Μάρμαρα, Κολοκυθιά, Αργύρια, Κυριακοχώρι, Νικολίτσι και Περιβόλι. Είναι μια πολύ όμορφη περιοχή με γραφικά χωριά, γεμάτη πράσινο και νερά.



Η πρώτη εβδομάδα αναζήτησης:
Την Κυριακή, την επόμενη δηλαδή ημέρα, κανείς δεν τα είχε δεί πουθενά. Έψαξα σε όλες τις κοντινές ρεματιές, φώναξα και σφύριξα αλλά δεν βρήκα τίποτα. Όταν ψάχνεις κάτι με λαχτάρα, νυχτώνει γρήγορα, και το δειλινό φέρνει μαζί του και την μαύρη απελπισία.
Το πρωί της Δευτέρας έπρεπε να είμαι στην εργασία μου, καθότι όλοι ήσαν ακόμα διακοπές, και ήμουν ο μόνος που θα μπορούσα να πάω. Συνεννοήθηκα με τον Γιώργο μόλις τα δει να τα ταΐσει, είπα και στον φίλο μου τον Ηλία, που έχει το καφενείο στα Αργύρια, και στον Τάκη που έχει καφενείο στο Κυριακοχώρι να έχουν τον νου τους, και με βαριά καρδιά πήρα το δρόμο για την Αττική.
Καθημερινά έπαιρνα τηλέφωνα μήπως και γύρισαν, αλλά τους άκουγα όλους στενοχωρημένους να κομπιάζουν και να προσπαθούν να μου δώσουν θάρρος: Έλα βρε δεν πειράζει, κάπου θα είναι, κάτι θα βρούνε να φάνε κλπ.
Εν τω μεταξύ η πεντάχρονη κόρη μου ρωτούσε συνεχώς που είναι τα σκυλάκια μας, γιατί τα αγαπούσε πολύ και είχε συνηθίσει να κοιμάται μαζί τους. Τι να της απαντήσω; Μια της λέγαμε ότι τα σκυλάκια είναι στο σπίτι της γιαγιάς, μια ότι έχουν πάει εκδρομή στο βουνό … Το παιδί είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, το έβλεπε στα πρόσωπά μας …
Την Πέμπτη με πήρε ο Γιώργος τηλέφωνο και μου είπε πως κάποιος μελισσοκόμος (ο κυρ Γρηγόρης)

τα είδε να κατηφορίζουν από τα Αργύρια προς την αγροικία του. Τότε καταλάβαμε ότι προσπαθούσαν να γυρίσουν πίσω στον τόπο που τα αμόλησα, αλλά δεν μπορούσαν εξαιτίας των τσοπανόσκυλων.

Δεν πειράζει, σκέφθηκα, αύριο θα πάω επάνω και θα τα βρω κάπου εκεί κοντά.

Η δεύτερη εβδομάδα αναζήτησης:
Το Σαββατοκύριακο ξεκίνησα το ψάξιμο από τα χαράματα αλλά δεν φάνηκαν πουθενά, λες και άνοιξε η γη και τα κατάπιε.
Μήπως μου τα έκλεψαν;
Μήπως πήγαν κοντά σε μαντρί και κάποιο τσοπανόσκυλο τα έπνιξε;

(Ο μούργος της παραπάνω φωτογραφίας κόντεψε να μου ξεκολλήσει τον προφυλακτήρα. Τον δάγκωσε και τον τραβούσε ..)
Μήπως έμπλεξαν με σκυλοπαρέα και απομακρύνθηκαν από την περιοχή;
Μήπως από την πείνα επιτέθηκαν σε κοτέτσι και τα τουφέκισε αυτός που είχε τις κότες;
Μήπως … μήπως … μήπως;

Το στομάχι μου είχε σφιχτεί και σκέφθηκα πώς αν αισθάνομαι έτσι εγώ που έχασα τα σκυλιά μου, τότε πώς άραγε να αισθάνονται αυτοί που χάνουν το παιδί τους.

Είχα προνοήσει και τυπώσει 10 ανακοινώσεις, δηλαδή χαρτιά Α4 με φωτογραφία της Σόνιας (δεν προλάβαινα να ψάξω για φωτο της Λώρας και της Σίσης, άλλωστε τα σκυλιά αυτά μοιάζουν πολύ) και γύρναγα τα χωριά δείχνοντας τις φωτογραφίες και τάζοντας αμοιβές.


Μόλις είδαν τις φωτογραφίες στο Κυριακοχώρι αμέσως τα αναγνώρισαν. "Τα σκυλιά σου φίλε μέχρι εχθές ήταν εδώ μέσα στο χωριό. Πότε εκεί ψηλά στα τελευταία σπίτια και πότε εδώ στην πλατεία", μου είπε κάποιος. Τα σκυλάκια μου ήταν ζωντανά και η χαρά μου μεγάλη. Πού ήταν όμως τώρα; Κανείς δεν γνώριζε.

Πράγματι, τα σκυλιά όταν χαθούν στο βουνό, περιπλανιόνται για να βρουν το αφεντικό τους, και όταν απογοητευθούν και πεινάσουν, τότε εγκαταλείπουν την προσπάθεια και κατεβαίνουν σε κάποιο χωριό μήπως βρουν τίποτα φαγώσιμο. Συνήθως κάθονται έξω από τις ταβέρνες που μυρίζουν ψητό, ή έξω από κάποιο σπίτι που μυρίζει η κατσαρόλα που βράζει.
Κατέβηκα ξανά μέσα στην πλατεία και ρώτησα τον ταβερνιάρη.
"Ναι τα είδα", μου απάντησε.
"Τα ταΐσεις τίποτα βρέ"; Τον ρώτησα …
Πολλοί τα είχαν δει, κανένας όμως δεν τα είχε ταΐσει.
"Νομίζαμε ότι ήταν αδέσποτα και τα διώχναμε", μού έλεγαν.

Δηλαδή τα αδέσποτα δεν κάνει να φάνε; Πρέπει να πεθάνουν από την πείνα όταν όλοι έχουμε 10 κιλά για χάσιμο και τρώμε συνήθως για διασκέδαση; Θεέ μου, είπα, κάνε μου την χάρη να βρεθεί κάποιος να δώσει λίγο ψωμάκι στα σκυλάκια μου. Και τότε πέρασε μια φωνή - σκέψη απ’ το μυαλό μου. "Εσύ έστειλες ποτέ ψωμάκι στα παιδάκια που πεθαίνουν από την πείνα;" ……

Όλοι μου έλεγαν να μην στενοχωριέμαι γιατί τα σκυλιά θα βρουν κάποια σκουπίδια να φάνε. Δυστυχώς ο καιρός αυτός που τα αδέσποτα μπορούσαν να τραφούν από τα σκουπίδια έχει περάσει. Σήμερα οι κάδοι απορριμμάτων δεν είναι κάτι παλιοβαρέλια ή τενεκέδες όπως ήσαν παλαιότερα. Σήμερα είναι κατασκευασμένοι από μέταλλο ή σκληρό πλαστικό που κλείνει ερμητικά με καπάκι και έτσι οι σημερινοί σκουπιδοτενεκέδες είναι απόρθητοι για τα σκυλιά.



Δεύτερη Κυριακή βράδυ μετά την εξαφάνιση, και ακόμα δεν είχα βρει τα σκυλιά μου. Τουλάχιστον ήξερα πως ήταν ζωντανά.

Τρίτη εβδομάδα.
Την Δευτέρα στις 04:30 με μαύρη ψυχή ξεκίνησα για την Αθήνα. Την Τρίτη το βράδυ επέστρεψαν από τις διακοπές τους οι δικοί μου, και έτσι θα μπορούσαν να κρατήσουν αυτοί την οικογενειακή μας επιχείρηση.
Τετάρτη πρωί ήμουν πάλι στα μέρη που χάθηκαν τα σκυλάκια μου. . Αυτή την φορά ξεκίνησα να κολλάω αφίσες με την εικόνα των σκυλιών μου με αμοιβή. Έφτιαξα και μικρότερα χαρτάκια με σμίκρυνση της αφίσας και τα μοίραζα σε όποιον έβρισκα στα χωριά Περιβόλι, Μάρμαρα, Κολοκυθιά, Αργύρια, Νικολίστι, Κυριακοχώρι, Πλάτανος, Γαρδίκι, Γραμμένη Οξιά και Αρτοτίνα.



"Πανέμορφα μέρη" σκέφτηκα, αλλά για εκδρομή μόνον όταν είσαι χορτάτος.




Όταν δεν έχεις να φάς και είσαι χαμένος εκεί μέσα είναι κάτι σαν κατάρα.



Την Πέμπτη το πρωί ξεκίνησα το ίδιο δρομολόγιο. Ρωτούσα παντού αλλά κανένας δεν είχε δεί τίποτα. Στο Κυριακοχώρι ένας ταβερνιάρης και κυνηγός, ο κυρ Αποστόλης, μου είπε να κοιτάξω κάτω στο ποτάμι, γιατί εκεί υπήρχε κάποιο μεγάλο ψοφίμι, προφανώς πρόβατο, και ίσως να πήγαν εκεί για τροφή.
Κάτι είναι και αυτό σκέφτηκα. Μακάρι να βρουν κάτι να φάνε και ας βρομάνε …
Πήγα μέχρι εκεί και η μυρωδιά του πτώματος ήταν έντονη ως αφόρητη. Υπήρχαν αρκετά μεγάλα σκυλιά που τσακώνονταν για λίγο βρομερό κρέας. Τα περισσότερα αδύνατα ως κοκαλιάρικα από την πείνα, έδιναν μάχη για μια μπουκιά. Αποκλείεται τα μικρόσωμα επανιελάκια μου να κατάφεραν να φάνε κάτι εκεί. Σίγουρα θα έφυγαν τρέχοντας με τις πρώτες φοβέρες των άλλων σκύλων.

Το Απόγευμα της Πέμπτης με βρήκε στο Περιβόλι. Είχα κάνει ένα μπάνιο και ετοιμαζόμουν να ξαπλώσω. Σήμερα ήταν η 19η ημέρα από την εξαφάνισή τους και σίγουρα ήταν 19 μέρες νηστικά. Άντε να είχαν βρει κάτι να φάνε και μια φορά. Τώρα θα έπρεπε να είχαν αρχίσει οι υπογλυκαιμίες δηλαδή οι γνωστές λιποθυμίες από πείνα.

Είχα σκοπό να γυρίσω ψάχνοντας τα χωριά την νύκτα. Ο λόγος είναι πως τα σκυλιά που περιφέρονται για καιρό αδέσποτα, κακοποιούνται από τους ανθρώπους, διώχνονται με βία, πέτρες, κλωστές, μαγκουριές κλπ, και μετά αγριεύουν και δεν πλησιάζουν όπου ακούν θόρυβο ή δουν άνθρωπο. Μπαίνουν μέσα στα χωριά μόνον την νύκτα όταν οι άνθρωποι κοιμούνται και υπάρχει ησυχία. Αυτό λοιπόν θα έκανα και εγώ απόψε, θα έψαχνα την νύκτα.

Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου τηλέφωνο και ήταν ο φίλος μου ο Ηλίας από τα Αργύρια. "|Τάξε μου , ο Γρηγόρης (ένας συνταξιούχος φίλος μας και πολύ καλός κυνηγός και μελισσοκόμος) είδε ένα από τα σκυλιά σου στην βρύση του χωριού", μου είπε. Σε 10 λεπτά μιλούσα με τον Κυρ Γρηγόρη: "ήταν εδώ στην βρύση για νερό, το φώναξα να το ταΐσω, αλλά μόλις με είδε εξαφανίστηκε".

Πρώτα έτρεξα με το αυτοκίνητο τους δρόμους γύρω και έξω από το χωριό μήπως και βγήκαν από το χωριό. Μετά άρχισα να φωνάζω μέσα στο χωριό σαν τρελός. Ο κόσμος άνοιγε παράθυρα και πόρτες να δεί ποιος τρελός φωνάζει και γιατί.
Μετά από 10 περίπου λεπτά βλέπω την Λώρα να κατεβαίνει προς τα κάτω από ένα δρομάκι κατά πάνω μου. Την φωνάζω κοντά μου, τα μάτια μου έχουν γεμίσει δάκρυα. Η Λώρα είναι μια σκιά, ένα σακί με κόκαλα. Με κοιτάει … κοντοστέκεται, και πάει να φύγει. Βλέπεις, είχε μάθει να αποφεύγει τους ανθρώπους. Την ξαναφωνάζω και ήρθε επάνω μου έρποντας γεμάτη φόβο. Ήταν ένα ζωντανό κουφάρι. Άπλωσα το χέρι μου να την πιάσω και φοβήθηκε, έκανε και πάλι πίσω να φύγει. Ανοίγω το αυτοκίνητο και βγάζω την μαμά της την Σόνια. Έπρεπε κάποιος αυτή την στιγμή να την τραβήξει βίντεο. Δεν μπορώ να την περιγράψω. Η Λώρα πήδηξε μέσα στο αυτοκίνητο και κούρνιασε μέσα στο πάτωμα του συνοδηγού.



Πού ήταν όμως η Σίση;
Έδωσα στην Λώρα λίγα κομματάκια σαλάμι για σκύλους που είχα μαζί μου, γατί μετά από τόσο καιρό νηστικομάρα δεν πρέπει να βαρύνει το στομάχι. Θέλει λίγο φαγητό και πολλές φορές. Αμέσως άρχισα να γυρίζω πάλι το χωριό με το αυτοκίνητο και να φωνάζω την Σίση.
Κάποια στιγμή βγαίνει μια γιαγιά και με ρωτάει τι φωνάζω. Της εξηγώ και της δείχνω την φωτογραφία. Ένα τέτοιο σκυλί πέρασε από εδώ πριν μια ώρα, μου είπε. Βγάζω και της δείχνω την Λώρα. Αυτήν εδώ είδες γιαγιά; την ρωτάω. Όχι, αυτό που είδα έμοιαζε με αυτό αλλά ήταν λίγο πιο μακρύ και πιο ντυμένο (περισσότερο τρίχωμα). Η γιαγιά παρόλα τα χρόνια της ήταν φοβερά παρατηρητική, και όντως είχε δεί την Σίση. Κατάλαβα τότε πως σίγουρα η Σίση ήταν και αυτή μέσα στο χωριό.

Συνέχισα να φωνάζω και να κατευθύνομαι προς την πλατεία. Μία ώρα μετά δεν είχε φανεί. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι όταν κάποιος ακούστηκε κάτι να φωνάζει από την ψηλότερη άκρη του χωριού. Πετάχτηκα τρέχοντας στην ανηφόρα και άρχισα να φωνάζω και εγώ. Βλέπω την Σίση να κατεβαίνει φοβισμένη, ακριβώς στο ίδιο σημείο που βρήκα και την Λώρα. Ήταν και αυτή στην ίδια κατάσταση με την Λώρα και είχε ακριβώς την ίδια συμπεριφορά. Φοβόταν δηλαδή οτιδήποτε έμοιαζε με άνθρωπο, ακόμα και εμένα.
Φτάσαμε μαζί στην πλατεία όπου ήταν η Σόνια με την Λώρα μέσα στο ανοικτό πόρτ- μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου.



Μόλις τις είδε η Σίση προσπάθησε να πηδήσει μέσα αλλά από την αδυναμία δεν τα κατάφερε και σωριάστηκε κάτω.
Αυτή είναι η Σίση:



Την σήκωσα και την έβαλα μέσα εγώ. Μετά την τάϊσα και αυτήν λίγο σαλάμι.
Την άλλη μέρα το πρωί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού….