12.7.17

Λειωμένη κηρήθρα.


Όπως υποσχέθηκα στην προηγούμενη ανάρτηση, όταν η θερμοκρασία έπεσε σε ανεκτά επίπεδα, άνοιξα τα μελίσσια να δώ τι είχε συμβεί.  Στην παρακάτω εικόνα φαίνεται ο ένοχος. 



Μία φρεσκοκτισμένη κηρήθρα με μέλι, που ήταν στην άκρη της κυψέλης και ακουμπούσε στο τοίχωμα είχε λειώσει.  Το μελίσσι ήταν παραφυάδα του Απριλίου και είχε φτάσει τα 7 πλαίσια σε πληθυσμό αλλά ήταν γεμάτο μέλια.   Όμως λόγω της ζέστης (το θερμόμετρο έδειξε  46) ο πληθυσμός μαζεύτηκε σε μελισσόσφαιρα γύρω από τον γόνο για να τον προστατέψει, και έτσι η κηρήθρα στην άκρη έμεινε απεριποίητη και έτσι φρέσκια που ήταν, εύκολα έλειωσε.
Πάντως οι μέλισσες μάζεψαν όλο το μέλι σε άλλες κηρήθρες, αφού η συγκεκριμένη είναι εντελώς άδεια από μέλι, ως και γλειμμένη θα έλεγα.

 Προφανώς σε ακραίες κλιματολογικές  καταστάσεις δεν πρέπει να αφήνουμε στο μελίσσι περισσότερα πλαίσια από όσα μπορεί να διαχειριστεί (πατάει) γιατί θα τα εγκαταλείψει.

Το ευτύχημα ήταν ότι μέσα σε 66 παραφυάδες που έχω σε αυτή την περιοχή, μόνον σε αυτό το μελίσσι παρουσιάστηκε το πρόβλημα. Τα υπόλοιπα ήταν μια χαρά.
Επίσης και τα πενταράκια από φελιζόλ (fibran) δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα.

2.7.17

Ο καύσωνας και οι κυψέλες.


Τα μελίσσια στη φυσική τους κατάσταση διαλέγουν κατάλληλη φωλιά, σύμφωνα δηλαδή με τις ανάγκες τους, και σπανίως κάνουν λάθος.  Τα δικά μας μελίσσια όμως δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια, και είναι αναγκασμένα  να ζουν μέσα σε φωλιά που εξυπηρετεί κυρίως τις δικές μας ανάγκες, όχι τις δικές τους.   
Σήμερα το μεσημέρι  όπως επέστρεφα από την παραλία, πέρασα μια βόλτα από τις παραφυάδες που έχω ακόμα στην Αττική.  Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε εξωτερική θερμοκρασία 46 βαθμούς.
Στις παρακάτω εικόνες θα δείτε μέλι να τρέχει από την είσοδο μιας κυψέλης.  Λόγω καύσωνα κάποιες κηρήθρες έλειωσαν και το μέλι ρέει, πνίγοντας τις μέλισσες.  



Οι πιτσιλιές από μέλι προφανώς έγιναν από τα φτερά των άτυχων μελισσών,
πάνω στην προσπάθειά τους να σωθούν από το μέλι που τελικά τις έπνιξε.



Προφανώς οι κατασκευαστές κυψελών, αλλά και εμείς οι μελισσοκόμοι, σκεπτόμαστε μόνον το κόστος.  Τα περισσότερα από τα σύγχρονα καπάκια κυψελών είναι φτιαγμένα από ένα λεπτό φύλο κοντραπλακέ επενδυμένο με γαλβανιζέ λαμαρίνα για να προστατεύεται από την βροχή.  Όχι όμως και από τη ζέστη.

Βέβαια το συγκεκριμένο μελίσσι ήταν μικρό, ένα από τις παραφυάδες που έκοψα στο τέλος του Απριλίου, όμως είχε για προστασία από τη ζέστη, δύο καπάκια (φαίνονται στην εικόνα) και διάτρητο πάτο μέ σήτα. Ένα δυνατό μελίσσι ίσως να μην αντιμετώπιζε τέτοιο πρόβλημα. Δείχνει όμως  ότι υπάρχει ένα ευαίσθητο σημείο στο σκεπτικό κατασκευής.

Δύο καπάκια με ένα ξύλο για να τα κρατά σε απόσταση, και ένα κεραμίδι με κονταρπλακέ,
για προστασία από τον ήλιο. Πόση ακόμα προστασία να βάλεις;

Τα καπάκια στο πίσω μέρος δεν εφάπτονται για να υπάρχει ρεύμα αέρος.

 Πάντα τις περιόδους με καύσωνα ο μελισσοκόμος φροντίζει να σκεπάζει τις κυψέλες με φελιζόλ, κλαδιά ή κάτι άλλο. Πάντως αυτό δεν είναι λειτουργικό για έναν επαγγελματία που πρέπει να διαχειρίζεται νομαδικά εκατοντάδες κυψέλες.   Ίσως ένα φύλλο φελιζόλ εσωτερικά (μέρος της κατασκευής) του καπακιού να βοηθούσε αρκετά την κατάσταση.




Η είσοδος της κυψέλης πλύθηκε με άφθονο νερό, καθώς και η υπόλοιπη κυψέλη για να δροσιστεί. Δεν τόλμησα να ανοίξω την κυψέλη για να δώ μέσα τι ακριβώς  έχει συμβεί, θα το κάνω όμως μόλις φύγει ο καύσωνας.  Ευτυχώς ήταν το μόνο μελίσσι με αυτό το σύμπτωμα, τουλάχιστον φανερό. 


Μόλις περάσει ο καύσωνας θα κάνω μία γενική επιθεώρηση.  Να δούμε και αν τα πενταράκια από φελιζόλ (fibran) δικαιώσουν στην πράξη τη φήμη τους ως θερμομόνωση.