Το πρόβλημα με τα Ζαρκάδια :(

Για εμάς τους κυνηγούς τριχωτών θηραμάτων, το ζαρκάδι είναι μεγάλο πρόβλημα. Κάποιος που δεν είναι κυνηγός, πιθανότατα να παραξενεύεται με αυτό που διάβασε, αλλά ένας κυνηγός κουνάει το κεφάλι του με πίκρα.

Το ζαρκάδι λοιπόν είναι ένα από τα αγαπημένα θηράματα των περισσοτέρων σκύλων ιχνηλασίας και καταδίωξης. Υπάρχουν σκύλοι που εκ φύσεως δεν έχουν καμία ροπή στο συγκεκριμένο ζώο, αλλά άλλοι σκύλοι τρελαίνονται να το κυνηγούν. Δυστυχώς η Γκούφη μου είναι ένα τέτοιο σκυλί.

Το κυνήγι του ζαρκαδιού στην Ελλάδα επιτρέπεται στις Ελεγχόμενες Κυνηγητικές Περιοχές (ΕΚΠ) ενώ στην υπόλοιπη επικράτεια απαγορεύεται αυστηρώς και διά ροπάλου, διότι ο πληθυσμός του πριν μερικές δεκαετίες είχε ελαττωθεί δραματικά. Από τότε όμως ο πληθυσμός του έχει ανακάμψει και αυξηθεί θεαματικά, όπως και ο πληθυσμός του αγριόχοιρου.

Το ζαρκάδι λοιπόν είναι ο εφιάλτης μας γιατί γίνεται αιτία να χάνουμε τα σκυλιά μας. Όταν ο σκύλος που ιχνηλατεί λαγό αντιληφθεί με την όσφρυνσή του την ύπαρξη ζαρκαδιού, παύει να οσφραίνεται τα ίχνη στο έδαφος, σηκώνει την μύτη του ψηλά και οσφραίνεται τον άνεμο σαν πουλόσκυλο. Μόλις εντοπίσει την θέση του ζαρκαδιού ορμά επάνω του με ταχύτητα και μακρόσυρτα ουρλιαχτά.


Μαζί του ουρλιάζουμε και εμείς: έλα εδώ, γύρνα πίσω, μη, άλτ κλπ, όμως το σκυλί μας δεν γυρνάει πίσω αλλά φεύγει σαν δαιμονισμένο.

Το ζαρκάδι είναι ταχύτατο ζώο και σε καμία περίπτωση ο σκύλος δεν μπορεί να το φτάσει και να το πιάσει. Τρέχει μπροστά από τον σκύλο και αφού απομακρυνθεί 300 – 500 μέτρα κάθεται και περιμένει αφουγκραζόμενο μήπως και ο σκύλος κουραστεί και παρατήσει την καταδίωξη. Σύντομα ο σκύλος θα φθάσει κοντά στο ζαρκάδι και τότε αυτό θα ξανατρέξει άλλα 500 μέτρα. Όταν ο σκύλος φτάσει στην θέση που περίμενε το ζαρκάδι η οποία είναι ακόμα ζεστή, καταλαβαίνει πως το ζαρκάδι ήταν εδώ και έφυγε πρίν από ελάχιστο χρόνο. Αυτό ακριβώς όμως είναι που τρελαίνει τον σκύλο και τον κάνει να ξαναρχίσει την καταδίωξη με νέα όρεξη … και το κυνήγι συνεχίζεται.

Ένα γρήγορο σκυλί που τρέχει δίχως να κάνει οικονομία δυνάμεων, θα κουραστεί και θα γυρίσει πίσω σε λίγες ώρες, ή έστω το βραδάκι. Ένα αργό σκυλί όμως δεν κουράζεται εύκολα μπορεί να το κυνηγά επί δύο ημέρες. Στις περιπτώσεις αυτές το σκυλί με το ζαρκάδι μπορεί ακόμα και να αλλάξει νομό. Μετά το σκυλί εξαντλείται και κάθεται να ξεκουραστεί. Θα κάτσει εκεί μερικές ημέρες γιατί είναι πιασμένο και δεν μπορεί να περπατήσει. Όταν πια σηκωθεί, θα είναι πολύ πεινασμένο και κύριο μέλημά του είναι να βρει κάτι να φάει.

Έτσι θα καταλήξει στην πλατεία κάποιου χωριού, όπου δηλαδή υπάρχει ταβέρνα και μυρίζει φαγητό. Αν κάποιος το ταΐσει, το σκυλί θα πιάσει τον δρόμο του γυρισμού. Αν το σκυλί πιαστεί από αυτόν που το ταΐσε, δεν θα το ξαναδείς ποτέ, γιατί ένας ικανός ιχνηλάτης κοστίζει μερικές χιλιάδες ευρώ.

Ο πατέρας της Γκούφης μου ήταν καθαρόαιμο Βloodhound και η Γκούφη (Βloodhound με Griffon) είναι και αυτή αργή όπως όλα τα Βloodhound.

Βloodhound

Ο πατέρες της λοιπόν είχε ξεκινήσει μια καταδίωξη στην Σπερχειάδα και βρέθηκε στην Ορεινή Ναυπακτία. Η Γκούφη μου παλιά δεν το είχε σε τίποτα να φύγει και να γυρίσει μετά από μιά εβδομάδα. Το σύνηθες ήταν 4 ημέρες, αλλά έχει κάνει και 11.

Παλαιότερα δύο σκυλίτσες που είχα τις έχασα με αυτόν τον τρόπο δύο φορές. Την πρώτη επέστρεψαν μετά από 21 ημέρες ενώ τις θεωρούσα χαμένες. Την δεύτερη φορά δεν επέστρεψαν ποτέ.

Το γιατί θα έπρεπε να επιτρέπεται το κυνήγι του ζαρκαδιού θα το θίξω σε άλλη ανάρτηση.


Την περασμένη Κυριακή ενώ τα σκυλιά μου ιχνηλατούσαν λαγό, τα είδα και σήκωναν τις μύτες προς τα επάνω και οσμίζονταν τον αέρα. Τα φώναξα κοντά μου αλλά ήταν αργά… Χάθηκαν μέσα στο δάσος.


Ευτυχώς το ζαρκάδι ανέβηκε στην πλαγιά αλλά πιθανόν κάτι είδε εκεί και επέστρεψε μέσα στο ρέμα από όπου το βρήκαν τα σκυλιά μου.


Ήμουν και αρκετά τυχερός που τα έπιασα …
Σκέπτομαι σοβαρά την αγορά και τοποθέτηση επάνω στους σκύλους μου ενός GPS tracking που θα μου μεταδίδει την θέσεις τους. Αν κάποιος έχει χρησιμοποιήσει κάτι τέτοιο, ας γράψει την γνώμη του.