Ο πρώτος καταρράκτης ... καλός είναι ...
αλλά δε λέει και πολλά
Ο επόμενος όμως ...
Ο επόμενος όμως ...
Η αφεντιά μου μέσα στον λουτήρα
όπου έμαθα πως εκεί έκανε το μπάνιο της και η θεά Άρτεμις
Θέλει λίγο ψυχή για να μπεις, αλλά μετά δεν θα θέλεις να βγεις
Θέλει λίγο ψυχή για να μπεις, αλλά μετά δεν θα θέλεις να βγεις
Δέν μπορεί λέω ... κάποιου εδώ θα έχει και ξωτικά. Και πράγματι νά'σου και πετιέται ένα στο πόδι της κόρης μου...
Ο τεράστιος αυτός γρύλος, με μέγεθος ίσο περίπου με το μέγεθος της παλάμης μου, είναι τέλεια καμουφλαρισμένος στο περιβάλλον του, και τέτοιον δεν έχω ξαναδεί πουθενά. Προσέξτε την πλάτη του: Αυτό το κίτρινο που μοιάζει με ξερό φύλο είναι μέρος του καμουφλάζ του.
Την επόμενη φορά θα διανυκτερεύσω εκεί. Νομίζω οτι αυτό θα γεμίσει τις άδειες μπαταρίες μου.
2 σχόλια:
Αυτά βλέπω είναι τα καλά της μελισσοκομίας, γνωρίζεις ωραίους τόπους.
Μπορεί η διαδρομή να είναι από τις πιο απελπιστικές αλλά το αποτέλεσμα σε κάνει να τα ξεχνάς όλα!!! Μοναδικά τοπία!!!
Δημοσίευση σχολίου