Ποιό κόμμα θα μας σώσει;

Βρέθηκα πρόσφατα σε ένα Κ.Ε.Π. της περιοχής μου προκειμένου να μου βεβαιώσουν το γνήσιο της υπογραφής. Ήταν μεσημέρι και υπήρχε μόνον ένας υπάλληλος νεαρός στην ηλικία και από ότι μου είπε ήταν και νεοπροσληφθής, ο οποίος εξυπηρετούσε έναν πολίτη. Έκατσα σε μια καρέκλα λίγο πιο πίσω και περίμενα την σειρά μου. Ξαφνικά κατάλαβα ότι κάτι με κοιτούσε, σαν κάποιος να με εκλιπαρούσε. Γύρισα το βλέμμα μου γύρω γύρω και τότε ... το είδα.



Με εκλιπαρούσε για λίγο νερό. Κανείς από τους εργαζόμενους στο γραφείο αυτό δεν ενδιαφέρθηκε για τα φυτά που τα βλέπει μέρα με την μέρα να αργοπεθαίνουν όρθια.



Αναρωτήθηκα ... αυτοί που ζουν όλη μέρα μέσα σε αυτό το δωμάτιο, δεν τους αρέσει να βλέπουν μερικά φυτά; Δεν είπαν "ας ρίξουμε λίγο νεράκι"; Και καλά, ας υποθέσω ότι δεν θέλουν να τα βλέπουν πράσινα, γιατί όμως να τα αφήνουν εκεί να στέκονται πεθαμένα; Τους αρέσει να τα βλέπουν ξερά;

Σε όλες τις γλάστρες το χώμα είχε συρρικνωθεί,
φανερώνοντας ότι είχε πλήρως αφυδατωθεί.
Είχε μείνει πάνω από 2 μήνες απότιστο.

Κάποιος εύλογα θα πει ότι το πότισμα των φυτών είναι δουλειά της καθαρίστριας. Ναι εντάξει, είναι. Αλλά εσύ που το έχεις δίπλα στο γραφείο σου όλη μέρα δεν ενδιαφέρθηκες να το κρατήσεις στην ζωή για να ομορφαίνει την δική σου;

"Το ενδιαφέρον μας για τον τόπο μας"
Ίσως αποτελεί ένα συμβολικό έργο τεχνης;

Μετά περιμένουμε να βγει κάποιο κόμμα να συμμαζέψει αυτό το κράτος - τσαντίρι, αφού εμείς δεν είμαστε άξιοι να ρίξουμε λίγο νερό στο φυτό που έχουμε κάθε μέρα μπροστά μας.

Λίγο νερό, σε παρακαλώ λίγο νερό.
Κοίτα με πως έχω ρίξει τα κλαδιά μου μέχρι το πάτωμα από την έλλειψη νερού.
Κοίτα με πως σε παρακαλώ γονατιστό να μήν με αφήσεις να πεθάνω.

Ρίξε μου λίγο νερό ρε τεμπέλη Έλληνα*

Όπως έχουν ξεραθεί αυτά τα φυτά, έτσι έχει ξεραθεί το κάθε τί μέσα σε αυτό το κράτος των ωχαδερφιστών που βαριούνται την ζωή τους. Τέτοιες κουράδες που είμαστε, τέτοιο κουραδοκράτος μας αξίζει...

* Από ότι μου έχουν πεί, η λέξη "Έλληνας" σε πολλά κράτη του εξωτερικού, δυστυχώς είναι κακός χαρακτηρισμός.