Συνάντηση με έναν λαθρομετανάστη.

Προπαραμονή Χριστουγέννων απόγευμα, και καθαρίζω την πυλωτή μαζί με την σύζηγό  και την κόρη μου από τα σκουπιδάκια που άφησαν τα καυσόξυλα που ξεφόρτωσε το αυτοκίνητο. Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι με την άκρη του ματιού μου κάποιον να με κοιτάει. Γυρίζω δεξιά και βλέπω μέσα στην πυλωτή έναν σκουρόχρωμο αλλοδαπό.  Φοβήθηκα!

Ήταν ένα παλικαράκι γύρω στα 25, ψηλός, λεπτός, με ευγενικό πρόσωπο και συμπεριφορά.  Ρακένδυτος, έτρεμε στο κρύο του Δεκέμβρη.

Σταμάτησα αμέσως την εργασία μου και κινήθηκα γρήγορα προς το μέρος του για να μην έλθει εκείνος παραμέσα. Κρατούσε τα χέρια του μέσα στα πόδια του και με κοίταγε με φόβο και απορία. Προσπαθούσε να με ψυχολογήσει.
Τον φοβόμουν και με φοβόταν!

- Τι θέλεις; Τον ρωτάω, κάνοντας και την σχετική χειρονομία

- You speak English? Με ρώτησε.  Please help me! Και ξέσπασε σε κλάματα και λυγμούς.

Ορέ,  σκέφτηκα, μιλάει και αγγλικά;  Όμως από ότι αποδείχτηκε δεν πρέπει  να γνώριζε πάνω από 30 λέξεις … έτσι συνεχίσαμε την συζήτηση στην "νοηματική" …

Τελικά συνεννοηθήκαμε: Ήθελε να του βάλω λίγες μονάδες στο καρτοκινητό του, για να μπορέσει να μιλήσει με την γυναίκα του και το παιδί του στο Πακιστάν.

Δεν είχε φάει τίποτα τις προηγούμενες δύο ημέρες, δεν είχε δουλειά κατά συνέπεια ούτε χρήματα. Είχε έρθει εδώ να εργαστεί για να στείλει χρήματα στην οικογένειά του στην χώρα του. Τώρα όμως οι δουλειές στην οικοδομή έκοψαν, και δεν βγάζει χρήματα ούτε για να τραφεί.

Το παιδί ήταν καλός και ευγενικός χαρακτήρας. Στο τέλος ξαναέκλαψε, φώναξε "god bless you" και έσκυψε να χαϊδέψει τα παπούτσια μου και τα παπούτσια της συζύγου μου. Προφανώς αυτό συνηθίζεται στην χώρα του, εμάς όμως δεν μας άρεσε καθόλου.

Παρ’όλη την κρίση και την ανέχεια, εμείς οι Έλληνες δεν μπορούμε να καταφέρουμε να κάνουμε δίαιτα (δεν μπορούμε να σταματήσουμε να τρώμε μεζέδες και να πίνουμε κρασιά), και υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που δεν μπορούν να βρουν κάτι να φάνε. Όχι κάπου μακριά στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά εδώ, έξω από την πόρτα μας. Ακόμα και τα αδέσποτα σκυλιά της περιοχής μου είναι παχιά σαν προβατίνες, και κάποιος άνθρωπος δεν μπορεί να βρεί κάτι να φάει;

Ο συγκεκριμένος λοιπόν αλλοδαπός ήρθε στην Ελλάδα να εργαστεί, δίχως χαρτιά – παράνομα, και παγιδεύτηκε σε αυτή την κατάσταση. Οι οικοδομικές εργασίες έχουν σταματήσει, τα χρήματα του τελείωσαν, μαζί με την πείνα έφτασε και το κρύο … πού να πάει; Τι να κάνει;

Αν το συγκεκριμένο παιδί δεν είχε έρθει στην Ελλάδα και ζούσε στον τόπο του  μπορεί να μην μάζευε χρήματα αλλά δεν θα είχε βρεθεί σε τέτοια παγίδα … να κινδυνεύει να πεθάνει! Σοβαρολογώ! Αν οι θερμοκρασίες έπεφταν επικίνδυνα, αν οι δρόμοι γέμιζαν χιόνι, τι μπορεί να κάνει κάποιος νηστικός και ρακένδυτος μέσα σε ένα γιαπί; (ποιος  να  ξέρει που να μένει)

Εδώ θέλω να τονίσω ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ στην χώρα μου τους αλλοδαπούς, και ιδιαίτερα τους ΛΑΘΡΟμετανάστες.  Δεν ξέρω αν είμαι άνθρωπος καλός ή κακός, έξυπνος ή βλάκας, αλλά βρε αδερφέ ΔΕΝ τους θέλω. 

Όμως, από την στιγμή που βρίσκονται εδώ ΔΕΝ μπορούμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τις ανάγκες τους.

Ακόμα καλύτερα θα ήταν να τους στείλουμε πίσω και να φροντίσουμε να γίνει γνωστό στους πληθυσμούς εκείνων των χωρών ότι η Ελλάδα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ο τόπος της επαγγελίας που φαντάζονται. Ναι μεν δεν υπάρχει καμία αστυνόμευση, αλλά πλέον δεν υπάρχουν ούτε δουλειές ούτε και  χρήματα.

Το παιδί εκείνο ήταν ευγενικό. Βγήκε στους δρόμους να ζητιανέψει και να παρακαλέσει. Κάποιος άλλος αλλοδαπός όμως, με πιο σκληρό χαρακτήρα, ίσως να έκανε "άλλα πράγματα", και αυτά είναι που φοβάμαι τώρα που θα ξεκινήσει η πείνα τους λόγω ανεργίας.  Τι θα γίνει; 

Έτσι ζωγράφισε η κόρη μου τον Χριστουγεννιάτικο επισκέπτη.

ΥΓ. Κάτι τέτοιες καταστάσεις σε κάνουν να αισθάνεσαι ένοχος, μόνον και μόνον  επειδή έχεις  ρούχα να φοράς , και φαγητό να τρως.