19.7.11

Οίκοι "Αξιολόγησης"

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Ποιος ήταν ο John Moody; Τι σημαίνει το όνομά του; H ιστορία του οίκου Moody’s.
Η λέξη Moody’s έχει μπει, πλέον στην καθημερινότητα μας. Στο ελληνικό λεξιλόγιο πριν ή μετά τη λ. Moody’s υπάρχει η λέξη υποβάθμιση. Το όνομα είναι βαρύγδουπο και προβάλλεται ως “έγκυρο” από τα ελληνικά και ξένα Μ.Μ.Ε. Οι εκθέσεις το οίκου Moody’s ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις και υποθηκεύουν το σήμερα και το αύριο του πλανήτη, αφού καθορίζουν το αν θα δανειστεί, και με ποιους όρους, μια χώρα. Υποθηκεύει το μέλλον του πλανήτη, γιατί ως γνωστόν, τα δανεικά αυτά θα τα πληρώσουν και οι μελλοντικές γενιές.

Τα πρώτα βήματα του John Moody/ Τζον Μούντι
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η επωνυμία Moody’s προέρχεται από το επώνυμο ενός, μάλλον, αποτυχημένου δημοσιογράφου / οικονομικού αναλυτή, που έδρασε στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα. Το πλήρες όνομα του ήταν Τζον Μούντι (John Moody, 1868 – 1958) και στα Ελληνικά θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε ως Γιάννης Τσαντίλας.

Ο Γιαννάκης, λοιπόν, ξεκίνησε ως δημοσιογράφος, δίχως πανεπιστημιακές γνώσεις (στα γεράματα θα του δώσουν onoris causa, πτυχίο στη Νομική) και κάπου στο μεσοστράτι της ζωής του (το 1909) αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα μεσιτικό/ χρηματοοικονομικό γραφείο στη Νέα Υόρκη. Ήταν έξυπνο παιδί, παιδί της πιάτσας και καθώς το μάτι του έκοβε, όπως κόβει σε όλα τα λαμόγια (τα μυωπικά τους ματάκια βλέπουν τα κοντινά αλλά χάνουν τα μακρινά) αποφάσισε να εισάγει για πρώτη φορά έναν πίνακα αξιολόγησης στις επενδύσεις των σιδηροδρόμων. 

Ο Τζον Μούντι (ή Γιάννης Τσαντίλας) υπεραπλουστεύοντας κάθε έννοια οικονομίας φτιάχνει έναν κατάλογο (ανάλογο με την αξιολόγηση των κινηματογραφικών ταινιών σε ένα σημερινό έντυπο) και με γράμματα (ΑΑΑ, ΑΑ, Α…) αντί για αστερίσκους βαθμολογεί τις επενδύσεις στους σιδηροδρόμους των Η.Π.Α. Η απλότητα του θέματος άρεσε στους επενδυτές και το όνομα του Γιαννάκη ξεχωρίζει. Πολύ γρήγορα o “Γιαννάκης Τσαντίλας” αυτοαναβαθμίζει το γραφειάκι του και από μεσίτης αυτοανακηρύσσεται πραγματογνώμονας επιχειρήσεων. Βγάζει χρήματα, δηλαδή, πουλώντας πληροφορίες για τη βιωσιμότητα των εταιρειών και αξιολογεί, με τον τρόπο που αξιολογούν τα λαμόγια τη βιωσιμότητα άλλων επιχειρήσεων αλλά και την εμπορευσιμότητα των μετοχών. Η αμοιβή του είναι υψηλή (σήμερα, για κάτι αντίστοιχο παίρνει, περίπου, 150.000 ευρώ καθώς και ποσοστά από τις αγοροπωλησίες των μετοχών) αλλά ας όψεται η ανασφάλεια του κοσμάκη, καθώς ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη και κανένας δεν ξέρει (ούτε και ο ίδιος ο Μούντι, ο Τσαντίλας, πως θα καταλήξει). 

Η ανασφάλεια του κοσμάκη αυξάνεται όλο και περισσότερο, γιατί μετά τον πόλεμο και τις κοινωνικά άστοχες συμβουλές του Γιαννάκη (που συμπυκνώνονται στο “βαθυστόχαστο” δόγμα “αρπάξτε, ξεσκίστε, τελειώσατε”) η Αμερική θα οδηγηθεί το 1929 στο χρηματιστηριακό κραχ με παγκόσμιες επιπτώσεις. Κατά ορισμένους ο Γιαννάκης, ο Μούντι, δεν είχε πάρει είδηση για το επερχόμενο κραχ και γι αυτό δεν ενημέρωσε τους πελάτες του (είπαμε ότι τα λαμόγια πάσχουν από μυωπία, αλλά ο Γιαννάκης, μάλλον, είχε και πρεσβυωπία). Μάλιστα, οι κακές γλώσσες λένε ότι οι συμβουλές/αρπαχτές του Γιαννάκη είχαν σημαντικό μερίδιο στο να οδηγηθούν οι Η.Π.Α. στο κραχ.



Αυτοανακηρύσσεται αξιολογητής των κρατικών ομολόγων
Μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο λόγω της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας τους, οι Η.Π.Α. δανείζουν ανεξέλεγκτα τις χώρες που ελέγχουν και το ίδιο κάνουν και τα χρηματοπιστωτικά της ιδρύματα. Η ευθυνοφοβία ή η ανικανότητα, όμως, των κρατικών υπαλλήλων δημιουργεί την ανάγκη για τη γνωμοδότηση ενός εμπειρογνώμονα, ο οποίος θα γνωματεύει, αν η τάδε χώρα είναι και φερέγγυος για να τη δανείσουν. Ο Αμερικανός υπάλληλος που διαχειρίζεται το αποθεματικό “του δείνα” σωματείου φορτηγατζήδων θέλει να επενδύσει τα χρήματα των ασφαλισμένων αλλά, δυστυχώς, δεν έχει ξανακούσει τις μισές χώρες του πλανήτη. Πως θα δανείσει μια χώρα που δεν ξέρει την ύπαρξη της;

Τη λύση αναλαμβάνει να τη δώσει ο Γιαννάκης, ο Τσαντίλας. Από μεσίτης και εμπειρογνώμονας επιχειρήσεων αυτοανακηρύσσεται “αξιολογητής” των κρατικών ομολόγων και βαθμολογεί την πιστοληπτική ικανότητα όλων των κρατών του πλανήτη. Προσλαμβάνει μια φουρνιά 25χρονων αριστούχων των καλύτερων πανεπιστημίων της υφηλίου (τσοχλανοπαρέα αριστούχων) και χωρίς πρότυπα, δίχως οικονομετρικά κριτήρια αλλά με προσωπικές εκτιμήσεις κάποιων υπαλληλίσκων, που οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται “σαΐνια με ένστικτο” αποφασίζουν ότι η τάδε χώρα πρέπει να πληρώσει ένα συγκεκριμένο επιτόκιο, αν ζητήσει δανεικά, η άλλη χώρα ένα υψηλότερο, ενώ η τρίτη δεν πρέπει να δανειστεί καθόλου, γιατί είναι αναξιόπιστη. Αυτοί οι έγκυροι οικονομικοί αναλυτές, όπως αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται, εξανεμίζουν τον ιδρώτα των εργαζομένων και υποθηκεύουν το μέλλον γενεών και γενεών.

Τη δόξα της τσοχλανοπαρέας του Γιαννάκη ζήλεψαν και άλλοι παρόμοιοι “οίκοι”, όπως οι: Standard and Poors, Fitch, που αν και φαίνονται ως ανταγωνιστές έχουν ένα κοινό στοιχείο: την αδιαφάνεια. Κανένας δε δημοσιοποιεί τα στοιχεία αξιολόγησης και θεωρούν απόρρητο τις πηγές στις οποίες στηρίζονται οι “πληροφορίες τους”, για το αν μια χώρα μετά από 30 χρόνια θα είναι ικανή να αποπληρώσει τα δανεικά που πήρε (τι να σου κάνει το Χάρβαρντ, αυτό δεν το γνωρίζει ούτε η Κατίνα, η Σμυρνιά, που έχει και κληρονομικό χάρισμα!!!).

Ο Γιαννάκης ο Τσαντίλας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το μαγαζάκι του που στηριζόταν, το 1909, στην προσωπική λαμογιά, ενός αγράμματου και είχε σκοπό να κάνει καμιά αρπαχτή, θα διοικείται, σήμερα, από ανέραστα μαθητούδια και θα ελέγχει τον πλανήτη. Βλέπετε, δεν μπορούσε να προβλέψει ότι θα εξαφανιστούν οι πολιτικοί από τον πλανήτη. Και δε μιλάμε για την Ελλάδα ή την Πορτογαλία (ποιος νοιάζεται, άλλωστε;) αλλά μιλάμε για τον τρόμο στα μάτια του Ομπάμα και της Μέρκελ, όταν αναμένουν την έκθεση του οίκου Moody’s.

Και ενώ η κήνσωρ Μέρκελ δεν κουράζεται να προσβάλλει και να “νουθετεί” τους Έλληνες, δε λέει κουβέντα για όλους αυτούς τους ανεξέλεγκτους “οίκους”, που καταλύουν κάθε έννοια πολιτικής. Μόνο τις προάλλες σαν να ξύπνησε από τρομερό εφιάλτη η κυρία Μέρκελ ψέλλισε: “Δε θα επιτρέψουμε στους οίκους να μας στερήσουν την ελευθερία μας να αποφασίσουμε”. Το είπε, ήπιε λίγο νερό και ξανακοιμήθηκε ονειρευόμενη ότι κάποτε θα γίνει πολιτικός.


15.7.11

Δατούρα (Διαβολόχορτο) ή κάποιο άλλο Νυκτολούλουδο;

Τελικά κάποιο λάθος έχω κάνει στην προηγούμενη ανάρτηση. Πίστευα πως το νέκταρ του φυτού είναι τοξικό, όπως ακριβώς είχα διαβάσει (δεν θυμάμαι που) αλλά διαψεύσθηκα.
Αργά το σούρουπο πέρασα να το ξαναδώ να ανοίγει τα άνθη του. Πράγματι τα φυτά είχαν ανοίξει τα άνθη τους και ήταν ένα χάρμα οφθαλμών. 

Μόλις άρχιζε να ανοίγει τα άνθη του.
 Το περίεργο για μένα ήταν ότι τα άνθη βούιζαν από μέλισσες που έκαναν σαν τρελές. Μάζευαν νέκταρ και γύρη, άρα το φυτό δέν ήταν τοξικό!

Αργά το σούρουπο και οι μέλισσες πετούν ακόμα συλλέγοντας νέκταρ και γύρη.

Προσέξτε τις μπάλες με την γύρη στα πόδια τους.

Προσέξτε τις μπάλες με την γύρη στα πόδια τους.
Ενώ η Δατούρα (Διαβολόχορτο) έχει άσχημη μυρωδιά, ετούτο εδώ το φυτό μοσχοβολούσε και ευωδίαζε!

Συγκρίνοντάς το με τις φωτογραφίες βλέπω αρκετές διαφορές. Τα φύλα της Δατούρας ήταν μικρότερα και με πολλές μύτες ενώ αυτά είναι διαφορετικά, και τα άνθη της ήταν μικρότερα και βρομούσαν. Επίσης οι καρποί του έβγαιναν προς τα επάνω ενώ σε αυτό εδώ κρέμονται προς τα κάτω, και τα αγκάθια του καρπού είναι λεπτότερα. 

Η πραγματική Δατούρα Stramonium.
Προφανώς αυτό το φυτό είναι συγγενικό της Δατούρας αλλά έχει αρκετές διαφορές, και σίγουρα συγκαταλέγεται στα μελισσοκομικά φυτά. Γνωρίζει κανείς την ονομασία του; 

Το νυκτολούλουδο θα μείνει με τα άνθη ανοικτό όλη τη νύκτα και θα τα κλείσει την αυγή.
Τι περίεργο πράγμα!
Edit
Βρέθηκε. Λέγεται Δατούρα η Ιερή (Datura Wrightii)
Ευχαριστώ τον "alximistis" που με πληροφόρησε στα σχόλια :)

14.7.11

Δατούρα (Datura stramonium)

Είχα δει αυτό το φυτό και παλαιότερα στην περιοχή των Καμένων Βούρλων, και μου είχε φανεί κάπως περίεργο, γι αυτό και έκανα τότε την ανάρτηση. Η Φυσιογνωμία του είχε κάτι που φώναζε "φυλάξου από μένα", και πράγματι έμαθα ότι είναι τοξικότατο.
Τα φύλα του μοιάζουν με τα φύλα του Βλίτου και δυστυχώς φυτρώνει πολλές φορές μέσα στα Βλίτα, συλλέγεται μαζί τους και φτάνει στο πιάτο μας. Πολύς κόσμος έχει πεθάνει από αυτό το φυτό.

Τα φύλα του είναι σχεδόν ίδια με του Βλίτου. Προσέξτε το κλειστό άνθος !

Εκείνο όμως το φυτό ήταν διαφορετικό από ετούτο, πράγμα που σημαίνει πως υπάρχουν υποείδη. Αυτό εδώ μοιάζει ακόμα περισσότερο με Βλίτο. Αν ήταν μικρό και δεν είχε βγάλει ακόμα τους περίεργους καρπούς και τα λουλούδια θα ήταν πολύ εύκολο να το μπερδέψει κανείς και να το φάει. 


Προσέξτε τους καρπούς και το χρώμα του κορμού. Ανατριχιαστικό!

Εδώ το βρήκα στο Μαρκόπουλο Μεσογείων, στην Αττική, να έχει φυτρώσει άκρη στο δρόμο, δίπλα στα τελευταία σπίτια του χωριού. Όσες φορές έχω δει Δατούρα, ποτέ δεν έχω δεί ένα φυτό μόνο του αλλά πάντα σε συστάδες. Αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοφύεται, είναι πολύ περίεργο πώς εμφανίζεται ξαφνικά σε μεγάλες συστάδες. 

Προσέξτε ότι έχει όλα τα άνθη του κλειστά.
Τα άνθη του ποτέ δεν τα έχω δεί ανοικτά – είναι πάντα στριμένα και κλειστά. Λένε ότι τα κρατά κλειστά την ημέρα για να μην δηλητηριάσει τις μέλισσες με το τοξικό νέκταρ του, και τα ανοίγει την νύκτα όταν οι μέλισσες και γενικά τα έντομα που συλλέγουν νέκταρ και γύρη δεν πετούν.

Άνθος ερμητικά κλειστό για να μην μπορούν να μπουν μέσα τα έντομα
και δηλητηριαστούν από το τοξικό νέκταρ.
Εδώ συνέλαβα μια μέλισσα να προσπαθεί να μπει στο άνθος.
Το φυτό έχει κλείσει πεισματικά τα άνθη του για να τις προστατέψει.
Αν προλάβω θα πάω απόψε την νύκτα μήπως το βρω ανθισμένο.

Edit: Κάποιο λάθος έχω κάνει σε αυτή την αάρτηση.
Αφού την διαβάσετε, τότε διαβάστε και την επόμενη 

7.7.11

Σε ποια σφήκα ανήκει αυτή η φωλιά;

Είχα βάλει μια κυψέλη για να πιάσω μέρος στα έλατα. Τελικά δεν έδωσε εκεί και δεν μετέφερα σε εκείνον τον τόπο μελίσσια. Πήγα λοιπόν να πάρω πίσω την κυψέλη σημάδι. Την είχα αφήσει με την είσοδο ανοικτή, κάτι που δεν συνηθίζω γιατί σίγουρα θα γίνει φωλιά για κάποια άλλα ζώα. Την βάζω λοιπόν στην καρότσα και την επέστρεψα στην Αττική. Εχθές, μετά από 15 ημέρες, την άνοιξα γιατί χρειαζόμουν το καπάκι, και τι να δω! Μια φωλιά σφήκας ! 


H Vespula Vulgaris που φαίνεται στην φωτογραφία δεν πρέπει να έχει σχέση με την φωλιά.
Έχει απλά πιαστεί στον ιστό της αράχνης. Αν προσέξετε  θα διαπιστώσετε οτι είναι μικρότερη
από τα κελιά των λαρβών.




Όπως φαίνεται το εσωτερικό του κελύφους της φωλιάς όταν έβγαλα από μέσα την γονοφωλιά.

Αυτό αποτελεί το μέρος που κρεμόταν η φωλιά.
Ενώ η φωλιά δίνει την εντύπωση της χάρτινης και είναι πολύ εύθραυστη,
η βάση – κολώνα είναι πολύ σκληρή και δίνει την εντύπωση του μπετόν.

Δεν γνωρίζω σε ποιο είδος σφήκας ανήκει αυτή η φωλιά, αλλά μου μοιάζει με μια κινέζικη που έκανε πρόσφατα την εμφάνισή της στην Γαλλία. Γνωρίζει κανείς το είδος σφήκας που έκανε τέτοια φωλιά;

Οι Έλληνες μέσα στον παράδεισο!


Στην περιοχή του κάμπου της Σπερχειάδας που βρίσκεται μέσα στην NATURA 2000 υπάρχουν πολλοί μικροί παράδεισοι που σχηματίζονται από τα ρυάκια και ρέματα που κατεβαίνουν από τα βουνά και καταλήγουν στον Σπερχειό ποταμό.

Λιμνούλα που μέσα της έχει ακόμα και ψάρια και ποταμίσια καβούρια.
Δυστυχώς δεν δέχθηκαν να ποζάρουν στο φακό μου και εξαφανίστηκαν μόλις αντιλήφθηκαν κίνηση.

Λιβελούλα σε χρώμα μπλέ ρουά ελεκτρέ !

Ένα σμήνος πεταλούδες πίνουν νερό από μιά λακουβίτσα δίπλα στη λιμνούλα.

Ακόμα και τα αγκάθια δίνουν πανέμορφα άνθη!

Καταμήκος του ρέματος φυτρώνουν πολλά φυτά όπως αυτές εδώ οι Λιγαριές. 


Άνθος Λιγαριάς


Μέσα σε αυτόν τον παράδεισο κάποιοι ... επιμένουν "Ελληνικά"! 

Το Ελληνικό και τριτοκοσμικό στοιχείο μέσα στον Παράδεισο.

Ο επιμένων "Ελληνικά"!

Ελληνική Λεβεντιά!

- Που να πετάξω τα μπάζα πατέρα; 
- Στο ποτάμι παιδί μου



Καθαρά ΝεοΕλληνικό τοπίο!
Σκουπίδια και μπάζα ριγμένα μέσα στα ρέματα (ρυάκια – παραπόταμους) δηλώνουν το Ελληνικό ή μάλλον το ΝέοΕλληνικό στοιχείο που κυριαρχεί στην περιοχή. Βέβαια αυτό το φαινόμενο δεν εντοπίζεται αποκλειστικά και μόνον στην Ελλάδα, ας μην είμαστε σκληροί! Εντοπίζεται και στην Τουρκία, στην Ινδία, στο Πακιστάν και σε άλλα τριτοκοσμικά κράτη. Οπότε ίσως έχουμε ένα ελαφρυντικό!

Βρε μπας και τώρα που η Ελλάδα θα γίνει ιδιοκτησία των ξένων (Γερμανών, Γάλλων κλπ), μήπως τώρα δούμε κάποια άσπρη μέρα; Μήπως που τώρα που θα κάνουν άλλοι κουμάντο στον τόπο μας, δούμε μια Ελλάδα που δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ; Γιατί από τα κουμάντα που κάναμε μέχρι σήμερα εμείς οι Έλληνες, μόνον λαμογιά, ανευθυνότητα και καταστροφή φέραμε.

2.7.11

Πέρδικες στα Μεσόγεια της Αττικής.


Κατά καιρούς επισκέπτομαι διάφορα βουνά και λόφους των Μεσογείων όπου παλαιότερα είχα επισημάνει πέρδικες. Το ίδιο έκανα και εχθές. Οι πέρδικες που έχω βρεί νομίζω ότι είναι απομεινάρια παλιότερων προσπαθειών που έκαναν οι κυνηγητικοί σύλλογοι της περιοχής για εμπλουτισμό θηραμάτων. Είχαν τότε αμοληθεί αρκετά ζεύγη, τα περισσότερα από τα οποία δεν κατάφεραν να επιβιώσουν αφού η περιοχή των μεσογείων έχει μεγάλους πληθυσμούς αλεπούς, αλλά και γενικά το οικοσύστημα είναι αρκετά υποβαθμισμένο αφού τον νερό είναι δυσεύρετο και τα άγρια ζώα υποφέρουν. Τα πεδινά είναι γεμάτα καλλιέργειες με φυτοφάρμακα (μάλλον κακοέργειες θα έπρεπε να ονομάζονται πλέον).

Κάποια άλλα ζευγαράκια όμως κατόρθωσαν να επιβιώσουν και να δώσουν απογόνους. Αυτές οι πέρδικες ζουν στις παρυφές των λόφων και των βουνών, και πολλές φορές μπορούμε να τις βρούμε κοντά σε μεμονωμένες εξοχικές κατοικίες. Την ημέρα βρίσκονται σε ξέφωτα και εγκαταλελειμμένα χωράφια (αφού τώρα πια τα χωράφια έχουν γίνει οικόπεδα) και αργά το απόγευμα ανεβαίνουν προς κάποια απότομη πλαγιά για να κουρνιάσουν την νύκτα στην ασφάλειά της.

Οι συγκεκριμένες πέρδικες που βλέπετε στις φωτογραφίες βρέθηκαν κοντά στην Αθήνα, σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων από τα τελευταία σπίτια. Δεν γνωρίζω αν είναι βουνίσιες πετροπέρδικες (alectoris graeca) ή νησιωτικές (alectoris chukar) ή κάποια διασταύρωση. Οι εμπλουτισμοί παλαιότερα γίνονταν με νησιωτικές (alectoris chukar) που τελικά οδήγησαν στην υβριδοποίηση της βουνίσιας πετροπέρδικας (alectoris graeca). Οι πέρδικες του συγκεκριμένου ζευγαριού έχουν το παράστημα και τον όγκο της πετροπέρδικας, αλλά έχουν το περπάτημα και την νευρικότητα της νησιωτικής. Ας είναι όμως κι έτσι, αντί να είναι η Αττική μόνον ένα νεκροταφείο από μπετόν.

Η πέρδικα βρίσκεται κάτω αριστερά από το πεύκο.


Μεγέθυνση της προηγούμενης φωτογραφίας.

Ανηφορίζοντας για τους ασφαλείς γκρεμούς. Εκεί θα κουρνιάσουν για ύπνο.

Μεγέθυνση της προηγούμενης φωτογραφίας.
Αν κάποια αλεπού προσπαθήσει να τους επιτεθεί την νύκτα, οι πέρδικες που βρίσκονται στον γκρεμό με ένα τίναγμα των φτερών τους θα βρεθούν να πετούν σε μεγάλο ύψος  και θα προσγειωθούν πολύ μακριά της. Ενώ αν κούρνιαζαν σε μέρος κλειστό από κλαριά, δεν θα μπορούσαν να δραπετεύσουν και θα ήταν καταδικασμένες.

Πιθανόν εκεί θα περάσουν την νύκτα τους.

Οι πέρδικες των Μεσογείων είναι ελάχιστες και επιβιώνουν με δυσκολία. Δεν νομίζω ότι κάποιος κυνηγός θα ήταν περήφανος αν τις θήρευε. Ε, δεν πεινάμε κιόλας! Στο κάτω - κάτω ας τις έχουμε εδώ για να εκπαιδεύουμε κανένα κουτάβι, και ας κυνηγάμε την πέρδικα στα βουνά εκτός της Αττικής.

1.7.11

Νέες Διαστροφές !

Πρώτα καθίστε στην καρέκλα, δεθείτε, και μετά δείτε το βίντεο. Θα αρχίσετε να το καταλαβαίνετε από την μέση και μετά, αλλά αξίζει τον κόπο! Πιστέψτε με, αξίζει!