Τα ελαστικά αυτοκινήτου του κυνηγού και του μελισσοκόμου.

Δεν την ξαναπατάω! Το λάστιχο είναι βασική προϋπόθεση για να δείξει ένα αυτοκίνητο τις αρετές του.

Πήγα τα μελίσσια μου στην Β. Εύβοια όταν ήταν Σεπτέμβρης. Κοντά στον δρόμο δεν υπήρχε περίπτωση να βρώ μέρος αφού παντού υπήρχαν "σημάδια". Αναγκάστηκα λοιπόν να φτάσω σχεδόν σε κορυφή, μέσα από χωματόδρομους.

Όμως ο Οκτώβρης και ο Νοέμβριος έφεραν βροχές και οι χωματόδρομοι έγιναν λασπότοποι. Λάσπη, ανηφόρα και ένα βαρύ τρέιλερ ... και το αυτοκίνητο παρόλο που είναι 4x4 δεν τα κατάφερνε. Γλίστραγε δεξιά και αριστερά γιατί τα λάστιχα ήταν για άσφαλτο.

Αυτοί οι δρόμοι με λασπωμένο κοκκινόχωμα, δίνουν την αίσθηση ότι σπινάρεις πάνω σε γράσο.

Την επόμενη ημέρα πήγα στο βουλκανιζατέρ και άλλαξα ελαστικά. Έβαλα ελαστικά με μεγάλο τακούνι για λάσπη και χώμα. Τώρα ανεβαίνει λες και το τραβά επάνω μία "ανωτέρα δύναμη".

Δυστυχώς κάθε νόμισμα έχει και την όπισθεν πλευρά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα ελαστικά με τα τακούνια κάνουν θόρυβο στην άσφαλτο - πολύ θόρυβο - ιδιαίτερα αν περάσεις τα 90 χλμ. Έτσι λοιπόν η λύση ήταν να πάρω δύο ζευγάρια ζάντες και να έχω τα ελαστικά μονίμως περασμένα στις ζάντες. Όταν θέλω να πάω σε άγρια μέρη, τότε αλλάζω εύκολα και γρήγορα τα ελαστικά και δεν υπάρχει πρόβλημα.