Ξεχωρίζω αρνητικά τους ανθρώπους εκείνους που ΟΡΜΑΝΕ πρώτοι στην ταβέρνα
να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι, και μόλις έρθει η πιατέλα με το κρέας
σπεύδουν εκείνοι να βάλουν στο δικό τους
πιάτο τους 2-3 καλύτερους μεζέδες.
Και έχω παρατηρήσει ότι φέρονται ως αρπακτικά και στις άλλες καταστάσεις της ζωής. Προσπαθούν να ΣΠΡΩΞΟΥΝ τους γύρω τους με τους αγκώνες τους. Να σιγουρέψουν το συμφέρον τους, να ΒΓΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ!
Νομίζουν (δεν λέω "αντιλαμβάνονται" ) ότι αυτό είναι η μαγκιά. Ότι αυτοί κέρδισαν
μία καλύτερη θέση επειδή έσπρωξαν, ενώ οι άλλοι δεν μπορούν να σπρώξουν, διότι
(όπως νομίζουν) αν μπορούσαν θα έσπρωχναν και οι άλλοι!
Στην περίπτωσή μας …σπεύδουν να πιάσουν δέκα μέρη για μελίσσια κι ας χρειάζονται
μόνον τρία. Τι με νοιάζει για τους άλλους;
Δίνουν τα έλατα και προσέχουν να μην βγάλουν κουβέντα, λες και οι άλλοι θα τους έκλεβαν
το μέλι. Και όταν εσύ τους ειδοποιήσεις όταν τα έλατα δίνουν, είσαι ο βλάκας.
Βάζουν τρικλοποδιές στους άλλους και άλλα πολλά…
Στην αρχή, που τα "αρπακτικά" βρίσκονται μεταξύ "ήμερων ζώων", το σπρώξιμο που
κάνουν αποδίδει. Πράγματι τους δίνει ένα προβάδισμα. Σε λίγο όμως θα αρχίσουν
να αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά:
Γιατί δεν υπάρχει δίπλα μου κανένας – αναρωτούνται - .
Διότι βλάκα ατομιστή, τους έσπρωξες μία φορά, τους έσπρωξες δύο… σε έκαναν
πέρα.
Αυτό είναι το πιο δυνατό σπρώξιμο, και το έφαγες εσύ!
Τώρα έμεινες μόνος σου ή έμεινες σε ομάδα με όμοιούς σου να σπρώχνετε ο ένας τον
άλλον. Αυτό σου άξιζε, αυτό έχεις.
Δυστυχώς στον παραπάνω κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, δηλαδή κάποιοι
σπρωξιματίες μέχρι να γίνουν αντιληπτοί έχουν ήδη φτάσει εκεί που ήθελαν. Τους δείχνουν
μεν με το δάκτυλο αλλά δε τους νοιάζει. Πέτυχαν!
Τα άλλα επίδοξα αρπακτικά τους θαυμάζουν και ελπίζουν ότι και εκείνοι θα είναι
η εξαίρεση του κανόνα, αλλά όμως καταλήγουν στον κανόνα, απομονωμένοι είτε σε κοινωνία
με άλλα αρπακτικά είτε μόνοι τους.
Στο χωριό μου έχουμε μία παροιμία: Όλοι οι καλοί μαζί και ο ψωριάρης χώρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου