Τοποθέτηση μελισσοκομείων πολύ κοντά

Βρήκα σήμερα μία φωτογραφία στο fb που είχα αναρτήσει πριν 5 χρόνια. Σε πρώτο πλάνο εμπρός είναι τα μελίσσια μου, στο βάθος σχεδόν κάτω από τα πεύκα φαίνονται τα μελίσσια του προσφάτως εκλιπόντα συναδέλφου μας Dalaretos Konstantinos

Την περιοχή μας την έδειξε τότε η επίσης αγαπητή, άξια και γνωστή σε όλους μας συνάδελφος Eva.

Τη χρονιά εκείνη δεν έδωσε το ρείκι τόσο πολύ για να τρυγήσουμε, όμως ήταν αρκετό για να ρίξουν γόνους, να βάλουν λίγο μέλι για ξεχειμώνιασμα και να ανασυνταχθούν για τον χειμώνα.

Εδώ βλέπουμε λοιπόν δύο μελισσοκομεία, το ένα να ακουμπάει στο άλλο! Ποιό το πρόβλημα; Τι κακό έγινε;

Αν ήμασταν άγνωστοι με τον Κώστα, προφανώς θα είχαμε σκοτωθεί γιατί θα "μου έκλεβε τις συλλέκτριες , θα με κόλλαγε ασκοσφαίρωση, σηψηγονία, βαρρόα, φυματίωση και χολέρα". Τώρα που ήμασταν φίλοι και μάλιστα βοηθήσαμε ό ένας τον άλλον στο κουβάλημα, κανένα κακό δεν προέκυψε, καμία καταστροφή δεν έγινε... όλα πήγαν μιά χαρά.

Μαθαίνω ότι και άλλοι συνάδελφοι έχουν τα μελισσοκομεία τους κολλητά στις νομές. Μήπως τελικά οι φόβοι μας είναι αδικαιολόγητοι; Ή, μήπως προέρχονται από μία αναποδιά της ψυχής μας, και οι φόβοι είναι απλά δικαιολογίες;
Διότι κάποιος που είναι άσχετος πρωτάρης στην μελισσοκομία και δεν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, και έχει άρρωστα μελίσσια μέσα στο μελισσοκομείο του, και 200 μέτρα μακρυά να τα έχει το ίδιο είναι. Μήπως θα ήταν καλύτερα να τον έχουμε κοντά, να γνωριζόμαστε για να έχουμε το δικαίωμα να ρίχνουμε "μιά ματιά" (μαζί του) και στα δικά του μελίσσια; Μήπως θα ήταν καλύτερο να τους έχουμε από κοντά;

Το ίδιο συμβαίνει και με τα νομαδικά μελισσοκομεία στις νομές πχ στην Εύβοια. Εκεί που σχεδόν σταματά ο ένας...  ξεκινά ό άλλος!
Θα ήταν πολύ όμορφο (για να είναι αλήθεια) να είχαμε ο καθένας μας μιά τεράστια περιοχή δική του, αλλά έχουν και οι άλλοι δικαιώματα.

Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερο να τους έχουμε από κοντά;;;;