Ο πληθωρισμός, η δραχμή και η προδοσία.

Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να είχε και τον τίτλο "Πληθωρισμό και δραχμή ή χρέος; Τι προτιμάτε;" ή "γιατί μας έκοψε η πείνα;" και δεν είναι επιστημονικό άρθρο.  Εγώ, ένας απλός άνθρωπος με λίγες γνώσεις, τολμάω να παρατηρήσω τα φαινόμενα και να διακρίνω το αυτονόητο, δίχως να δέχομαι την άποψη "αφού δε σπούδασες οικονομικά, τότε σκάσε!"  Για το τι είναι "επισήμως"  δεκτό ως "πληθωρισμός" μπορείτε να διαβάσετε στην Ελληνική Βικιπαίδεια, ενώ εγώ θα σας πώ την "αιρετική" άποψή μου, γιατί δηλαδή θεωρώ τον πληθωρισμό μία ευλογία ενάντια στην κατάρα αυτού του είδους  χρέους που μας φόρεσαν. 

Στην παρακάτω εικόνα φαίνεται ότι το ποσό χρημάτων  ενός κράτους (με γαλάζιο χρώμα) είναι συγκεκριμένο.

Επίσης συγκεκριμένο είναι και το ποσό χρημάτων του τραπεζικού συστήματος (με κόκκινο χρώμα) εκείνου του κράτους.  Όμως, ενώ τα χρήματα της  οικονομίας του κράτους παραμένουν σταθερά, τα χρήματα του τραπεζικού συστήματος αυξάνουν με τον τόκο (με κίτρινο χρώμα). Δηλαδή κάθε φορά που το τραπεζικό σύστημα εισπράττει τους τόκους, τους προσθέτει στο κεφάλαιό του και τους ανατοκίζει.  Με αυτό τον τρόπο σιγά - σιγά το τραπεζικό σύστημα αποκτά (κλέβει) το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων και το κράτος δεν μπορεί να κουνηθεί, δηλαδή δεν μπορεί να βρει χρήμα να πληρώσει τις υποχρεώσεις του.  Από την άλλη, το τραπεζικό κεφάλαιο έχει μεγαλώσει ως ένας καρκινικός όγκος και απειλεί να πνίξει αυτήν την οικονομία.   

Σε αυτή την περίπτωση το κράτος έχει δύο επιλογές:

1. Να δανειστεί χρήματα από το τραπεζικό σύστημα

2. Να κόψει νέο χρήμα (δίνει εντολή στο νομισματοκοπείο του να τυπώσει χαρτί με μελάνι)

Στην πρώτη περίπτωση το κράτος θα κατέληγε υπόδουλος του τραπεζικού συστήματος αφού η φύση αυτού του  συστήματος είναι ο δανειζόμενος πάντα να καταντά δούλος του δανειστή στου. 

Στην δεύτερη περίπτωση το κράτος κόβει χρήμα και εξυπηρετείται, αλλά αυτό έχει σαν συνέπεια την υποτίμηση του νομίσματος, δηλαδή το νόμισμα να έχει μικρότερη αξία από ότι είχε πρίν.

Εδώ είναι το κλειδί της υπόθεσης!  Όταν δηλαδή το τραπεζικό σύστημα είχε μαζέψει πχ  το 35% του χρήματος της συγκεκριμένης οικονομίας, μετά την υποτίμηση τα χρήματά του  έχουν πέσει στο 30%.  Δηλαδή ο κόπος που έκαναν οι τράπεζες να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους πήγε χαμένος με μία απλή κίνηση της κυβέρνησης.  Είναι σαν να λέει στους τραπεζίτες: "όσα και να μαζέψετε από τα κρατικά χρήματα, με  μία μαγική κίνηση εγώ το κράτος τα έχω πάρει πίσω, και εσείς πρέπει να ξεκινήσετε πάλι από την αρχή".  Αυτό ήταν ο πονοκέφαλος των τραπεζιτών, κάτι στα το μαρτύριο του Σίσυφου.  Αυτή την ευλογία για εμάς τους πολίτες, δηλαδή την λύση που έδινε ο πληθωρισμός, μας την είχαν σερβίρει ως κατάρα, από την οποία θα έπρεπε να μας … "σώσουν".

  

 Όμως ο ευκολότερος τρόπος να εμποδιστούν τα κράτη να υποτιμούν τα νομίσματά τους κάθε λίγο και λιγάκι,  ώστε να θεριέψουν οι τράπεζες, ήταν να μην έχει το κράτος δικαίωμα να ορίζει την αξία του νομίσματος που χρησιμοποιεί.  Έτσι λοιπόν προχωρήσαμε στην Νομισματική Ένωση, δηλαδή στην υποχρέωση τα κράτη να χρησιμοποιούν ένα νόμισμα, η αξία του οποίου να ορίζετε με ..."άλλους τρόπους". Το επιθυμητό αποτέλεσμα ήταν όταν τα κράτη βρεθούν σε δυσκολία πληρωμών, να πρέπει να ζητιανέψουν χρήματα από αυτά που έχει μαζέψει το τραπεζικό σύστημα. 

 Θυμάστε που κάποτε που υπήρχαν οι Πόλεις – Κράτη;  Ε, σήμερα λοιπόν υπάρχουν τα Κράτη – δούλοι στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.   Και το όνειρο των τραπεζιτών πραγματοποιήθηκε με δύο τρείς κινήσεις, όχι στην οικονομική αλλά στην πολιτική σκακιέρα. Με πρόσχημα (δόλωμα)  την ενωμένη και δυνατή οικονομία και ευημερία, πήραν με μαλακό και ύπουλο τρόπο από τα χέρια των κρατών το μοναδικό όπλο που είχαν εναντίον της υποδούλωσής τους στο τραπεζικό σύστημα, δηλαδή την υποτίμηση και τον πληθωρισμό.  Μας έπιασαν στον ύπνο!

Να λοιπόν πώς συμβαίνει στην εποχή μας, άνθρωποι και κράτη να είναι όλοι δεμένοι ως σκλάβοι στο άρμα των τραπεζιτών.   

Θυμήσου ότι πριν λίγα χρόνια ο κόσμος χρησιμοποιούσε τις τράπεζες για να του φυλάνε τα χρήματα, ενώ σήμερα τα χρήματα έγιναν ιδιοκτησία των τραπεζών, και αν θέλουν δανείζουν στους πολίτες ή στο κράτος με τους δικούς τους όρους.

Αυτό, είναι μόνον η αρχή του σχεδίου. Το σχέδιο θα ολοκληρωθεί όταν αποσυρθούν τελείως τα νομίσματα (πρώτα τα χάρτινα και μετά τα μεταλλικά) για το καλό μας φυσικά, και οι συναλλαγές θα γίνονται μόνον μετακινώντας αριθμούς στα κομπιούτερς των τραπεζών.  Τότε καμία συναλλαγή δεν θα μπορεί να γίνει δίχως οι τραπεζίτες να εισπράξουν το "κατιτίς" τους.

Πίσω στην δραχμή μας τώρα! 
Πίσω στην οικονομική μας ανεξαρτησία, όχι μόνον εμάς των Ελλήνων, αλλά όλων των κρατών.

____________
Διαβάστε εδώ την ανυσυχία που έχει πλέον το τραπεζικό σύστημα για την έλλειψη του πληθωρισμού, τώρα που κατάλαβαν ότι το μέτρο γύρισε εναντίον τους.

"Στo συμπέρασμα της έκθεσης του ΔΝΤ, τονίζεται ότι «ο πληθωρισμός είναι ανησυχητικά χαμηλός, ακόμη και στις χώρες του πυρήνα», υπονομεύοντας τη ζήτηση και την ανάπτυξη."