Διπλή μετάγγιση μελισσών μετά από Σηψηγονία.

Αναρτώ αυτό το κείμενο μετά από ερώτηση του φίλου μελισσοκόμου Corfu-bee

Δεν έχω εμπειρία σε αυτό το χειρισμό, αλλά από ότι έχω διαβάσει έχει ως εξής:

Πάμε το βράδυ, όταν οι μέλισσες έχουν επιστρέψει στην κυψέλη τους και την κλείνουμε. Αν πάμε νωρίτερα, και άρα δεν έχουν επιστρέψει όλες οι μέλισσες, τότε όσες επιστρέψουν αργότερα και δεν θα βρουν την κυψέλη τους εκεί, θα ζητιανέψουν σπίτι από τις διπλανές κυψέλες. Επειδή οι εργάτριες που θα επιστρέψουν, συνήθως είναι γεμάτες από τροφή την οποία κουβαλούσαν για την κυψέλη τους, γίνονται δεκτές από τις φρουρούς των άλλων κυψελών. Έτσι όμως μεταφέρουν τα σπόρια του μύκητα και μολύνουν την κυψέλη που τις έχει δεχθεί.

Τοποθετούμε την κυψέλη για τουλάχιστον τρία εικοσιτετράωρα σε μέρος σκοτεινό και δροσερό, συνήθως σε υπόγειο. Εκεί οι μέλισσες παραμένουν εντελώς κλεισμένες, για αυτό πρέπει το μέρος να είναι δροσερό ώστε να μην ζεσταίνονται, και να είναι σκοτεινό (σαν νύκτα) για να μην έχουν την ορμή να βγουν από την κυψέλη για να πετάξουν, και έτσι πανικοβάλλονται και υπερθερμαίνονται. Έχουμε φροντίσει να έχουν λίγο νερό και φαγητό μέσα στην κυψέλη.

Μετά το πέρας των 72 ωρών, τις βγάζουμε σε κάποιο εξωτερικό σημείο, κάπου κοντά μας να μας βολεύει. Η 72 ωρών παραμονή εντός της κυψέλης έχει σβήσει από την μνήμη των μελισσών την παλαιά θέση της κυψέλης τους στο μελισσοκομείο, και έτσι δεν πρόκειται να επιστρέψουν πίσω και να μολύνουν τις υπόλοιπες. (Εννοείτε πως αν μπορείς να μεταφέρεις την κυψέλη σε απόσταση μεγαλύτερη των 5 χλμ, δεν χρειάζεται ο περιορισμός των 72 ωρών).

Όταν πάμε την κυψέλη στην νέα της θέση, τότε τινάζουμε τις μέλισσες σε μια νέα κυψέλη που περιέχει μέσα της 5 άκτιστες κηρήθρες. Τα πλαίσια της προηγούμενης κυψέλης καθώς και την ίδια την κυψέλη μπορούμε να τα απολυμαίνουμε με καυστική ποτάσα ή με χλωρίνη αλλά αντί να μπούμε σε τέτοια διαδικασία, προτιμότερο είναι να τα κάψουμε και να ξενοιάσουμε.

Οι μέλισσες ξεκινούν το κτίσιμο και έτσι καταναλώνουν όλο το φαγητό που έχουν στον πρόλοβό τους. Έτσι απορρίπτουν τα σπόρια του μύκητα. Μόλις κτίσουν τα 5 πλαίσια, ακολουθούμε την ίδια διαδικασία ακόμα μια φορά, με την διαφορά πως τώρα θέτουμε 4 άκτιστα και ένα κτισμένο ώστε να ξεκινήσει την γέννα η βασίλισσα. Οι μέλισσες πλέον έχουν ελάχιστα σπόρια επάνω τους τα οποία δεν επαρκούν για να επαναμολύνουν την κυψέλη (έτσι λένε τα βιβλία).

Στην παραπάνω μέθοδο μπορούμε να προσθέσουμε και αντιβίωση (τεραμυκίνη) που παίρνουμε από καταστήματα κτηνιατρικών φαρμάκων.

Φτιάχνουμε σιρόπι σε αναλογία 2 κιλά σιρόπι 1:1 με 5 γρ τεραμυκίνη. Ταΐζουμε 3 φορές από αρκετό σιρόπι. Προσοχή μετά την ανάμιξή της με το σιρόπι, η τεραμυκίνη χάνει τις θεραπευτικές της ιδιότητες σε ένα 24ωρο. Άρα θα πρέπει να φτιάχνουμε νέο.

Ξεκινάμε την τροφοδοσία τεραμυκίνης την στιγμή που τα περιορίζουμε στο υπόγειο, ή αμέσως μόλις τα βγάλουμε στο ύπαιθρο. Σημαδεύουμε με πινέζες τα πλαίσια που έχουν "μολυνθεί" με αντιβιοτικό ώστε να τα αλλάξουμε με την πρώτη ευκαιρία. Η τεραμυκίνη απαγορεύεται από την Ελληνική νομοθεσία. Οι φωτογραφίες είναι από συσκευασία τεραμυκίνης που πλέον δεν διατίθενται στο εμπόριο. Αντί αυτού διατίθεται μια παρόμοια (ίδιες αναλογίες αλλά όχι τόσο κονιορτοποιημένη) που είναι κτηνιατρικό αντιβιοτικό ( πρόβατα, πουλερικά κλπ).

Όπως βλέπουμε είναι κοπιαστική εργασία και επικίνδυνη ... Αν το μελίσσι έχει αδυνατίσει, μπορεί να πέσει θύμα λεηλασίας από άλλα δυνατότερα, και έτσι να μολύνουμε άλλα γειτονικά μελισσοκομεία.

Νομίζω πως οικονομικά είναι προτιμότερο να "κόψουμε" μιά παραφυάδα και να ασοληθούμε με αυτήν πρός αντικατάσταση του άρρωστου μελισσιού, παρά να παδευόμαστε με το άρρωστο. Συναισθηματικά όμως ... ασχολούμαστε με το άρρωστο, όπως κάνω εγώ :(